Szpiczak mnogi

Szpiczak mnogi to nowotwór układu krwiotwórczego. Zmienione chorobowo komórki plazmatyczne wytwarzają w nadmiernych ilościach przeciwciała lub tylko ich fragmenty, tak zwane paraproteiny. Za sprawą ich produkcji dochodzi do tłumienia tworzenia prawidłowych przeciwciał, w związku z czym organizm staje się bardziej podatny na różnego rodzaju infekcje.

Nie są znane dokładne przyczyny powstawania choroby. Wiadomo jednak, że występuje ona bardzo rzadko u dzieci, nastolatków i młodych dorosłych. Natomiast u osób starszych zachorowania wzrasta proporcjonalnie do wieku. Najczęściej chorują osoby pomiędzy 50, a 70 rokiem życia. Może to wynikać z osłabienia układu odpornościowego, kumulacji wpływu czynników środowiskowych, zmian hormonalnych organizmu. Szpiczak nieco częściej występuje u mężczyzn.

Panuje teza, że niektóre zawody oraz czynniki chemiczne (np. dioksyny, rozpuszczalniki, czynniki czyszczące) czy nawet promieniowanie mogą przyczyniać się do powstawania szpiczaka mnogiego u osób predysponowanych. Ogromna różnorodność czynników środowiskowych i uwarunkowań genetycznych uniemożliwia dokładne ustalenia w tym względzie. Zdarza się częstsze występowanie szpiczaka mnogiego w pewnych rodzinach (3-5%).

Typy szpiczaka mnogiego:

• bezobjawowy szpiczak mnogi
• aktywny (objawowy) szpiczak mnogi
• szpiczak mnogi umiejscowiony
  
  

Niestety objawy tej choroby nie są specyficzne, dlatego też bardzo często jest on wykrywany przypadkowo. Dolegliwości przeważnie dotyczą różnych narządów, chorzy na szpiczaka zgłaszają się do wielu lekarzy różnych specjalności - internistów, ortopedów, reumatologów. Kiedy wreszcie trafiają do specjalisty chorób krwi - hematologa, może on po przeprowadzeniu badań postawić właściwą diagnozę.

W celu zdiagnozowania tej choroby wykonuje się badania takie jak:

• analiza krwi
• analiza moczu
• badanie kości
• biopsja szpiku

Leczenie szpiczaka jest uzależnione od wieku chorego. W przypadku chorych poniżej 65 roku życia standardowe postępowanie polega na podaniu 3 kursów chemioterapii, a następnie pobraniu krwiotwórczych komórek macierzystych z krwi obwodowej. Takie komórki przeszczepia się po podaniu choremu dużej dawki leku cytostatycznego melfalan.

W celu utrzymania sprawności fizycznej i ogólnego dobrego samopoczucia wskazane jest dużo ruchu. Chorzy, których kości nie są w znacznym stopniu uszkodzone, powinni pływać, ćwiczyć jogę, jeździć na rowerze, stosować ćwiczenia wzmacniające i rozciągające. Natomiast osoby mniej sprawne powinny mimo wszystko jak najwięcej spacerować na świeżym powietrzu.