Sporotrychoza określana także jako choroba hodowcy róż. Wiadomo do jej powstawania przyczynia się pewien rodzaj grzyba.
Do rozwoju sporotrychozy dochodzi wskutek zarażenia grzybem Sporothrix schenckii. Taki rodzaj grzyba jest dwufazowy kosmopolityczny i dojrzewa przede wszystkim na drewnie. Ten mikroorganizm żyje w glebie, drewnie i na roślinach. Choroba ta przeważnie atakuje zwierzęta. Cierpią na nią przede wszystkim konie, koty, rzadziej psy. Największą umieralność zauważono wśród kotów. Sporotrychoza stanowi chorobę przewlekłą, która postępuje bardzo powoli. Pierwsze jej symptomy pojawiają się pomiędzy jednym tygodniem a dwunastoma tygodniami od zarażenia. Zwykle powodem choroby jest ukłucie się kolcem róży.
Najwięcej przypadków występuje także wśród osób uprawiających rośliny lub przy kontakcie z zainfekowanymi kotami. Sporotrychoza jest najczęściej spotykana w Afryce Południowej. To tam występuje głęboka grzybica związana z tą chorobą. W przeprowadzonych przez K. Ayersta i M. Röschera szczegółowych badań wyodrębniono cztery postacie kliniczne sporotrychozy: limfatyczną, skórną umiejscowioną, skórną rozsianą oraz narządową. Badania zostały oparte o wyniki mikologiczne i histopatologiczne. Przeprowadzono je wśród 65 chorych. Dzięki tym pomiarom dokonano przeglądu obrazu klinicznego sporotrychozy.
Przeważnie wśród zarażonych występuje odmiana limfatyczna oraz skórna umiejscowiona. W przypadku limfatyczna zakażenie odbywa się drogami chłonnymi i tam w większości przypadków się rozwija. 40% chorych miało postać skórną umiejscowioną, co wskazuje na duży odsetek. Bardzo rzadko wśród ludzi pojawia się odmiana rozsiana i to też właśnie wykazały badania. Kolejna postać choroby określana jako narządowa pojawia się sporadycznie. W tej odmianie poza skórą zagrożone są też narządy wewnętrzne.
Nieznaczący odsetek chorych wykazał upośledzenie odpowiedzi immunologicznej. Oznacza to, że w większości przypadków sporotrychoza występuje w postaci łagodnej i obejmuje samą skórę. Jednak zmiany skórne są wielopostaciowe – mogą przybierać różne formy. Zaobserwowano brak wpływu wieku, rasy czy płci na postać zakażenia. Sporotrychozę rozpoznaje się przede wszystkim przez izolowanie grzybów z materiałów tkankowych. Zwykle stosuje się wymaz lub biopsję guzka. Potwierdzenie diagnozy następuje przez wykonanie posiewu grzyba.
Sporotrychozę można leczyć za pomocą leków przeciwgrzybicznych, jodku sodu lub jodku potasu. Spośród leków stosuje się itrakonazol, amfoterycynę B oraz terbinafinę. W niektórych przypadkach zalecany jest zabieg chirurgiczny. W większości przypadków terbinafina i itrakonazol okazują się skuteczne w leczeniu tego schorzenia.
Powrót do listy