Spondyloarthrosis

Przy artrozie dochodzi do przedwczesnego zużycia i zwyrodnienia tkanek tworzących staw (chrząstki stawowej, warstwy podchrzęstnej kości, płynu stawowego, torebki stawowej, więzadeł i mięśni). Jej przebieg polega na uszkodzeniu chrząstki stawowej, przebudowie kości wraz z tworzeniem wyrośli kostnych (tzw. osteofity), stwardnienia warstwy podchrzęstnej oraz do powstawania torbieli podchrzęstnych.

Choroba zwyrodnieniowa stanowi wynik zarówno biologicznych, jak i mechanicznych zdarzeń, które destabilizują powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej - chondrocytów i macierzy pozakomórkowej oraz warstwy podchrzęstnej kości. Wpływać na powstanie takiego procesu może wiele czynników. Choroba swoim zasięgiem obejmuje wszystkie tkanki stawu. Dochodzi do morfologicznych, biochemicznych, molekularnych i biomechanicznych zmian komórek macierzy, których konsekwencją jest rozmiękanie, włókienkowatość, owrzodzenia i utrata masy chrząstki stawowej, stwardnienia i zagęszczenia tkanki kostnej, osteofitów i torbielek podchrzęstnych. Choroba zwyrodnieniowa cechuje się bólem stawowym, tkliwością, ograniczeniem ruchomości stawowej, występującymi niekiedy wysiękami, procesem zapalnym, któremu nie towarzyszą objawy układowe.

Na rozwój pierwotnej i wtórnej choroby zwyrodnieniowej bardzo duże znaczenie mają następujące czynniki: późny wiek, płeć żeńska, czynniki etniczne, czynniki wrodzone, nieprawidłowa biomechanika stawu, nadwaga, wykonywany zawód, aktywność fizyczna, duża masa kostna i poziom hormonów.

Podział zwyrodnień według lokalizacji:

• staw biodrowy (koksartroza),
• staw kolanowy (gonartroza),
• kręgosłup (spondyloartroza).

Ze względu na podobieństwo objawów uszkodzenia różnych struktur oraz współistnienie różnych mechanizmów i źródeł bólu stosuje się podział w zależności od anatomicznej lokalizacji zmian zwyrodnieniowych.

Istnieje wiele metod, którymi można leczyć choroby reumatyczne, ale należy je leczyć kompleksowo, gdzie poza leczeniem farmakologicznym (przyjmowanie leków), należy wprowadzić także odpowiedni tryb życia, żywienia, rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia), a nawet porady psychologa. W sytuacji, gdy nie wiadomo co odpowiada za powstawanie choroby leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w jemu właściwy sposób, zależny od rodzaju i przebiegu choroby. Za najważniejszy element leczenia zachowawczego należy uważać postępowanie niefarmakologiczne, od którego należy zacząć leczenie każdego przypadku, natomiast leczenie farmakologiczne jest indywidualne i zależy od przebiegu choroby, ciężkości objawów, reakcji na leczenie.