Skrzywienie kręgosłupa

Nie istnieje jedna nazwa, która byłaby w stanie określić skrzywienie kręgosłupa. Taki rodzaj schorzenia cechuje wiele różnych objawów oraz deformacje kręgosłupa człowieka. Do najczęstszych zalicza się skoliozę i różne jej odmiany oraz chorobę Sheuermanna.

Skolioza

W przypadku wielu osób dostrzegalne są delikatne boczne boczne skrzywienia kręgosłupa, które jednak nie powodują przykrych efektów ubocznych.

Wielokrotnie zdarza się, że chory nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma problemy z kręgosłupem!

Najczęściej można spotkać skoliozę wrodzoną, której leczenie jest praktycznie niemożliwe.

Kształtuje się ona pod wpływem zniekształcenia kręgu już w życiu płodowym.

Przeważnie wytwarza się deformacja widoczna od początku życia dziecka lub która rozwija się w czasie wzrostu, najczęściej w 3-4 roku życia. Zaleca się niezbędne kontrolowanie rozwoju choroby do czasu końca wzrostu pacjenta.

Okazują się, że najbardziej skuteczną formą leczenia skoliozy wrodzonej jest zabieg operacyjny. Najlepsze wyniki uzyskuje się, kiedy podejmowane jest ono odpowiednio wcześnie, najlepiej u kilkuletnich dzieci, leczenie starszych dzieci i dorosłych obciążone jest już większym ryzykiem.

Inną odmianę tej choroby stanowi skolioza idiopatyczna. Do tej pory nie stwierdzono co odpowiada za jej powstawanie, wiadome jest jednak to, że dotyka ona w większej liczbie kobiet, niż mężczyzn. Występuje przeważnie w trakcie okresu dojrzewania, czyli pomiędzy 10 a 18 rokiem życia. Okazuje się, że znaczna większość przypadków tej odmiany skoliozy jest łagodna, nie postępuje i nie wymaga specjalistycznego leczenia.

Jeżeli schorzenie zostanie odpowiednio wcześnie zdiagnozowane i zastosuje specjalne rodzaje ćwiczeń to można w znaczny sposób zahamować jego rozwój. W cięższych przypadkach jednak deformacje, jakie ze sobą niesie mogą stwarzać zagrożenie zarówno dla zdrowia, jak i życia człowieka. Skrzywieniu bocznemu mogą towarzyszyć deformacje żeber oraz kręgów, skręty klatki piersiowej człowieka oraz przemieszczanie się narządów jamy brzusznej.

W tym już zaawansowanym stadium choroby jedynym wyjściem jest leczenie operacyjne, gdzie najbardziej zdeformowany odcinek kręgosłupa zostaje usztywniony. Efekty zabiegu są tym lepsze, im wcześniej zostanie on przeprowadzony. Niestety w każdym przypadku pacjent odczuwa efekty uboczne w postaci ograniczeń ruchowych, jednak jest to mniejsze zło w porównaniu do dalszych komplikacji, jakie czekałyby go wraz z postępowaniem choroby.

Wymienić można także skoliozę wywołaną różnicą w długości kończyn dolnych. W jej przypadku dzięki wczesnemu rozpoznaniu można zyskać dużą szansę na wyleczenie. Różna długość nóg jest zjawiskiem u dzieci bardzo często spotykanym, które przeważnie samoistnie się wyrównuje. Jeżeli jednak taka różnica wynosi więcej niż 2 cm to konieczne w takim przypadku jest kontrolowanie tego procesu przez lekarza specjalistę.

Ostatecznością okazuje się mało inwazyjny zabieg operacyjny, który ma na celu blokadę wzrostu jednej kończyny, do czasu dopasowania się do niej krótszej.

Choroba Sheuermanna

Uważa się, że głównym czynnikiem odpowiedzialnym za powstawanie choroby Sheuermanna są skłonności dziedziczne, które powodują zaburzenia kostnienia kręgów. U chorego taki proces rozpoczyna się zbyt późno, w związku z czym ciężar ciała, który wywiera na nie nacisk powoduje ich deformację. Dodatkowo uszkodzeniu ulegają również dyski, które stają się coraz cieńsze i nie mogą prawidłowo pełnić swoich funkcji. Takie procesy powodują trwałe zaokrąglenie pleców, które stanowi znak charakterystyczny tej choroby.

Tak jak i przy innych chorobach, tak i tutaj szczególne znaczenie ma wczesna diagnoza. Specjaliści zalecają odpowiednie ćwiczenia, dzięki którym wzmacnia się mięśnie grzbietu oraz brzucha. W efekcie ma to pomóc w zwalczaniu rozwoju choroby. Czasami zalecane jest zakładanie specjalistycznych gorsetów bądź nawet unieruchomienie konkretnych partii gipsem.

Jednak we wszystkich tych przypadkach niezbędna jest stała terapia ruchowa. Okazuje się, że jeżeli chory przestrzega zaleceń i systematycznie wykonuje ćwiczenia może udać mu się zachować prawie nieograniczoną ruchomość kręgosłupa.