Rozedma płuc (emhysema pulmonutn obstructivum) to choroba stanowiąca konsekwencje długoletnich procesów chorobowych toczących się w oskrzelach (przewlekły nieżyt oskrzeli, dychawica oskrzelowa).
Skurcz oskrzeli, do którego dochodzi obrzęk ich błony śluzowej i nagromadzeniem się w nich wydzieliny utrudnia wymianę gazową. Dochodzi do nadmiernego rozciągania się jednych, a niedodmy drugich pęcherzyków płucnych. Niektóre z nich ulegają rozerwaniu. Skutkiem tego jest zmniejszenie powierzchni oddechowej płuc. Zmniejszenie liczby pęcherzyków powoduje zwiększenie rozmiarów pozostałych. Za sprawą tego zmniejszeniu ulega powierzchnia, w której może dochodzić do procesu wymiany gazowej. Po pewnym czasie płuca stają się coraz bardziej sztywne, a serce musi wykonywać coraz większy wysiłek przy przepompowywaniu przez nie krwi. Wszystkie czynniki sprzyjające wystąpieniu przewlekłego zapalenia oskrzeli mogą więc w dalszym przebiegu prowadzić do powstania rozedmy płuc.
Objawy:
Rozedma to nieodwracalny stan zwiększonej objętości przestrzeni powietrznych płuc połączonym z zanikiem elementów sprężystych, pękaniem przegród międzypęcherzykowatych i zredukowaniem liczby naczyń włosowatych płuc. Najcharakterystyczniejsze objawy to kaszel (suchy lub z odpluwaniem śluzowo-ropnej plwociny), duszność nasilająca się po wysiłkach, sinica, wtórna czerwienica, niewydolność prawokomorowa serca (tzw. serce płucne). Choroba dotyczy przeważnie mężczyzn w wieku 40-60 lat.
Grupa zwiększonego ryzyka:
Zaliczają się do niej głównie osoby palące papierosy. Czynnikami genetycznymi obarczona jest jedynie mała grupa osób. Większe zagrożenie pojawieniem się tej choroby występuje u dzieci matek, które paliły będąc w ciąży oraz dzieci często oddychające dymem papierosowym (środowisko palących) oraz dzieci chorujące często na infekcje dróg oddechowych. Natomiast rzadko przyczyną rozedmy płuc jest astma.
Powrót do listy