Ropnica

Ropnica stanowi postać ogólnego zakażenia, gdzie występuje ciągła obecność bakterii ropotwórczych we krwi. Za powstanie tej choroby odpowiedzialna jest bakteria zwana „Staphylococcus aureus". Najczęściej do zakażenia dochodzi przez gronkowce i paciorkowce.

Schorzenie to jest wynikiem rozsiewania drobnoustrojów z istniejącego już ogniska ropotwórczego. Wynikać może z powstałego już czyraka, ropnia czy zanokcica, których bakterie przedostają się do krwi. Drobnoustroje chorobotwórcze roznoszone są drogą krwionośną. W związku z tym, że zarazki przenoszone są wraz z zakrzepami, ropnica może powstawać również przez zatory. W efekcie powstają coraz to nowe ropne ogniska. Lokalizują się one w narządach lub innych miejscach organizmu. Może ona atakować zarówno płuca, stawy czy nerki.

Ropnica może zaatakować w momencie obniżonej odporności oraz w złych warunkach sanitarnych. Najbardziej narażone osoby to starsi, dzieci i ludzie chorzy na AIDS. Choroba nie jest tak gwałtowna, jak inne podobne do niej schorzenia. Nie ma tak gwałtownych objawów i przebiegu jak np. posocznica. Choroba zależnie od stanu zdrowia może mieć różne długości trwania. Może trwać nawet kilka miesięcy. Bywa również tragiczna w skutkach. Między 10-tym, a 14-tym dniem może nastąpić zgon. Czasem zakażenie całkowicie się uspokaja i objawy się cofają.
Do zagrożenia życia może dojść bezpośrednio przez powstanie ogniska zakaźnego w istotnym organie naszego ciała.

Diagnoza ropnicy

Ten rodzaj zakażenia diagnozowany jest na podstawie wykonywanych badań podczas pobytu w szpitalu. W tym celu zleca się wykonanie badania moczu, krwi, tkanek zakażonych, sprawdzając obecność bakterii. W przypadku znalezienia bakterii wykonuje się kolejne badania. Ich zadaniem jest wykazanie, na jakie antybiotyki są odporne i jakie leki trzeba będzie zastosować. W większości szpitali bada się przyjętych pacjentów, aby sprawdzić, czy ich zakażenie nie jest zbyt poważne i czy idące za tym konsekwencje nie będą zbytnio szkodliwe dla zdrowia.

Jak leczyć ropnice?

Każda choroba jest czasochłonna i wykańczająca. W leczeniu tego rodzaju choroby wykonuje się częściowe nacięcia, w celu usunięcia powstałej ropy. Zakłada się również dreny, które umożliwiają swobodne wypływanie ropy. Ważne jest, aby wcześnie otworzyć ognisko pierwotne i je usunąć. Niezbędne jest też podawanie antybiotyku i czasami ingerencja chirurgiczna. Czasami bywa potrzebna transfuzja krwi lub podawanie surowicy. Płynoterapia i autohemoterapia, czyli leczenie własną krwią, są też metodami leczenia ropnicy. Pozbycie się ropy zahamuje rozwoju choroby. Analiza wydzieliny pozwoli ustalić, jakie drobnoustroje ją wywołały i jakie należy podać leki, aby je zwalczyć.

Jak dbać o siebie w czasie choroby?

Tak jak i przy każdej innej chorobie, tak i tutaj należy ciągle dbać o siebie. Wskazane jest, by starannie obchodzić się z ranami, być delikatnym i unikać podrażnień. Dodatkowo należy starać się stosować do zasady aseptyki, czyli musimy dążyć do jałowości. Ma to na celu niedopuszczenie krążących drobnoustrojów do zakażonego miejsca. Kolejna istotną zasadą jest antyseptyka, czyli postępowanie odkażające, zwalczające bakterie na skórze w zakażonych ranach czy błonach. Mając na uwadze powyższe rady, jak również zalecenia lekarza, będziemy spokojniejsi o stan naszego zdrowia. Stosując się do wytycznych, ułatwimy sobie przebieg choroby. Bądźmy również zapobiegliwy i dbajmy o swoją higienę.