RDS

Zespół zaburzeń oddechowych (RDS) obecnie stanowi nadal główną przyczynę zachorowań i umieralności noworodków urodzonych przedwcześnie. W etiopatologii zaspołu zaburzeń oddychania jako czynnik podstawowy uznawany jest jakościowy lub ilościowy niedobór surfaktantu płucnego.

Surfaktant składa się z wielu substancji powierzchniowo-czynnych, wśród których najwięcej jest lipidów (90%) oraz białek (10%). Wydzielanie surfaktantu jakościowo dojrzałego w ilościach wymaganych dla stabilności pęcherzykowej płuc odbywa się po 36 tygodniu ciąży. Noworodki urodzone między 29-30 tygodniem ciąży w 60% są zagrożone wystąpieniem RDS. W przypadku dzieci, które urodziły się w 35-36 tygodniu ciąży zagrożenie nie jest większe niż 5%. Za powstawanie RDS przede wszystkim odpowiada niedojrzałość płuc płodu.

Leczenie tego schorzenia polega na założeniu rurki do tchawicy i stosowaniu wentylacji mechanicznej za pomocą respiratora, który reguluje oddychanie. Dziecku także podaje się surfaktant, który rozpręża płuca i zmniejsza intensywność ciężkich objawów zespołu zaburzeń oddychania. Wcześniaki-noworodki cierpiące na tę dolegliwość przebywają na oddziale intensywnej terapii pod bardzo ścisłym nadzorem specjalistów.