Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych (pzzp) to choroba zasadniczo różniąca się od zapalenia ostrego, zarówno pod względem przyczyn, jak i charakteru zmian objawowych oraz stosowanego leczenia. Zmiany patologiczne w śluzówce zatok cechuje trwałość przebudowy struktury tkanki i w wielu przypadkach uniemożliwiają samoistny powrót do stanu prawidłowego.
Zespół objawów obejmuje zgrubienia i przerost śluzówki, metaplazję nabłonka, zanik gruczołów błony śluzowej, zanik rzęsek.
Przy przewlekłym zapaleniu zatok przynosowych obecne są także w wielu przypadkach schorzenia współistniejące, będące efektem i reakcją na toczący się w zatokach przewlekły stan zapalny. Należą do nich przewlekłe nieżyty krtani, oskrzeli, schorzenia alergiczne.
W zapaleniu przewlekłym charakterystyczne są okresy zaostrzeń i remisji. Okresy zaostrzeń przypominają typowe ozzp. Okresy remisji są skąpoobjawowe.
Szczególną postacią przewlekłego zapalenia zatok u dzieci jest tzw. Zespół zatokowo-oskrzelowy (sinubronchitis).
Zespół zatokowo-oskrzelowy (sinubronchitis)
Charakterystycznym symptomem przy tym zespole jest wieczorny kaszel po położeniu się na wznak, wywołany odpływaniem do oskrzeli wydzieliny zalegającej w ciągu dnia w zatoce szczękowej. Istotą tej choroby występującej po 3. r.ż. (w okresie rozwoju zatok szczękowych) jest rozlany stan zakaźno-zapalny niedojrzałej jeszcze odpornościowo błony śluzowej zatok, zwłaszcza szczękowej. Do objawów klinicznych zalicza się: poranne cuchnięcie z ust, poranne wymioty, osłabienie, drażliwość, szybkie męczenie się. W RTG zatok obserwuje się zmiany wysiękowo-obrzękowe z zachowaniem powietrzności ujść naturalnych. Płuca osłuchowo oraz w badaniach radiologicznych pozostają prawidłowe.
Powrót do listy