Zapalenie ucha środkowego stanowi bardzo częstą patologię spotykaną przez laryngologów oraz lekarzy pierwszego kontaktu. Schorzenie to dotyczy to zwłaszcza dzieci, których niewiele nie miało epizodu zapalenia ucha.
Odpowiednie rozpoznanie, wdrożenie leczenia i decyzja o włączeniu w ten proces laryngologa, szczególnie w przypadkach nawracających i przewlekłych zapaleń ucha środkowego, należy do lekarza rodzinnego, w którego rękach musi spoczywać niedopuszczenie do powikłań i powstania zmian w uchu bardzo trudnych do usunięcia.
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego przebiega zawsze ze stałym lub okresowym wyciekiem z ucha treści śluzowej, przedziurawieniem błony bębenkowej i upośledzeniem słuchu.
Postaci tej choroby można podzielić na dwie grupy cechujące się odmiennym zachowaniem istotnych cech zapalenia przewlekłego.
W przypadku pierwszej z nich, w sytuacji, gdy nie grożą powikłania, wyciek jest śluzowy lub sluzoworopny. Zmiany obejmują błonę śluzową tylko jamy bębenkowej, przedziurawienie dotyczy części napiętej błony, nie ma natomiast niebezpieczeństwa tworzenia się guzka (perlaka).
W drugiej grupie, w której konieczne jest leczenie operacyjne, wyciek jest ropny, zmiany dotyczą jamy bębenkowej komory wyrostka i innych części kości skroniowej, perforacja jest zlokalizowana w części górnej wiotkiej błony bębenkowej, są widoczne objawy niszczenia kości, tworzy się perlak.
Powrót do listy