Ospa wietrzna stanowi niezwykle zaraźliwą chorobę wirusową. Jej nazwa wywodzi się od tego, że “przenosi ją wiatr". Zarazić się nią można nawet w sytuacji, gdy odległość od chorego wynosi dziesięć metrów. Wirus rozprzestrzenia się zazwyczaj drogą kropelkową i przedostaje się do organizmu człowieka przez błonę śluzową górnych dróg oddechowych. Zakażenia wewnątrzmaciczne płodu występują rzadko.
W tym przypadku źródłem zakażenia jest człowiek chory na ospę wietrzną lub półpasiec. To jedyny gospodarz i rezerwuar wirusa w przyrodzie, który poza organizmem człowieka szybko ginie. Po przebyciu choroby nabywa się trwałą odporność.
Chorobę poprzedzają bóle głowy i gorączką. Zwykle dwa do trzech tygodni po zakażeniu pojawia się nagle na tułowiu szybko rozprzestrzeniająca się wysypka. Jasnoczerwone grudki przekształcają się w ciągu kilku godzin w małe, łatwo pękające pęcherzyki, z których może wyciekać przejrzysty płyn. Rzutami pojawiają się wciąż nowe pęcherzyki, z których z kolei tworzą się strupki. Mogą one umiejscawiać się również na głowie lub na śluzówkach (usta, narządy płciowe). Ciepłota ciała zwykle nieznacznie się podnosi. Inne objawy należą do rzadkości. Wysypka jest bardzo swędząca.
Powrót do listy