Niewydolność nerek

Niewydolność nerek ma miejsce, gdy nerki całkowicie lub częściowo utraciły możliwość kontroli równowagi wewnątrzustrojowej oraz oczyszczania organizmu z toksycznych produktów przemiany materii. Najczęstsze symptomy tego schorzenia to zmiana objętości wydalanego moczu lub jego całkowity brak.

Choroby mające wpływ na powstanie niewydolności nerek:

• kłębuszkowe zapalenie nerek
• odmiedniczkowe zapalenie nerek
• kamica nerkowa
• nadciśnienie tętnicze
• cukrzyca
• toczeń trzewny
• Najczęstsze objawy niewydolności nerek:
• nadciśnienie
• zakwaszenie organizmu
• osłabienie
• częste krwawienia
• pojawienie się obrzęków
• anemia
• brak apetytu
• zaburzenia miesiączkowania
  
  

Chorobę można podzielić na dwa rodzaje:
Ostra niewydolność nerek – określana jako zespół rozwijający się w następstwie ostrego załamania funkcji nerek, np. na efekcie działania czynników toksycznych, wstrząsu pokrwotocznego, zespołu zmiażdżenia, zatrucia grzybami, stosowaniu niektórych leków uszkadzających nerki lub ostrego niedokrwienia nerek. Przebieg choroby zależny jest od przyczyny, która spowodowała niewydolność. Okres bezmoczu trwa od kilku dni do kilku tygodni. Po tym okresie ilość oddawanego moczu powinna wzrastać. Niektórzy z chorych muszą poddać się dializoterapii. Najczęściej spotykane powikłania to zakażenia bakteryjne, ostra niewydolność krążenia oraz przewlekła niewydolność nerek.

Przewlekła niewydolność nerek – dochodzi do niej w następstwie przebytych chorób nerek, skutkujących uszkodzeniami kłębuszków lub kanalików nerkowych oraz innych chorób układu moczowego. Przewlekłą niewydolność nerek można podzielić na 4 etapy. W pierwszym okresie choroba nie musi dawać żadnych objawów. Drugim etapem jest wyrównana niewydolność nerek objawiająca się nadciśnieniem tętniczym oraz niedokrwistością. W trzeciej fazie prawidłowo działa jedynie ¼ nerek. Czwarte stadium to mocznica, czyli schyłkowa niewydolność nerek. Stan ten może zagrażać życiu pacjenta.

Leczenie jest uzależnione od poziomu zaawansowania choroby. Ważne jest, by przyjmować duże ilości płynów oraz stosować odpowiednią dietę. Dodatkowo trzeba też ograniczyć spożywanie białka oraz soli. W niektórych przypadkach zaleca się stosowanie leków moczopędnych i odkażających drogi moczowe. W trakcie terapii konieczne jest codzienne sprawdzanie ciśnienia tętniczego.

Bardzo ważne jest także leczenie nerkozastępcze. Dzięki niemu możliwe jest oczyszczenie krwi z toksycznych produktów przemiany materii, odwodnienie chorego i wyrównanie zaburzeń jonowych krwi w sposób zbliżony do tego, w jaki czyni to nerka. W niektórych przypadkach niestety jedynym wyjściem jest przeszczep nerki. Polega on na wszczepieniu choremu nerki pochodzącej z ciała dawcy.