O niedoczynności gruczołów przytarczycznych mowa, wtedy gdy brakuje gruczołu produkowanego przez przytarczyce, czyli parathormonu (PTH). W wielu wypadkach ten stan chorobowy jest wynikiem przypadkowego usunięcia lub uszkodzenia przytarczyc w trakcie operacji usuwania tarczycy.
Niedoczynność wiąże się też z zachorowaniem na nowotwór i naświetlania gruczołu tarczowego promieniami jonizującymi. Innymi czynniki tego schorzenia to m.in. wady genetyczne i choroby mitochondrialne takie jak zespół Kearnsa i Sayrea.
Do objawów tej choroby zalicza się suchą skórę, łamliwość paznokci, zaburzenia psychiczne oraz parestezje, czyli uczucie opaczne (przykre wrażenie) objawiające się m.in. mrowieniem i drętwieniem. Cechą charakterystyczną dla niedoczynności przytarczyc jest pojawienie się tężyczki objawiającej się brakiem czucia okolic wag, języka, palców, nóg. Występują także napady tężyczki powodujące bolesne skurcze mięśni kończyn i twarzy. Jeżeli czynności serca nie zostaną zaburzone albo nie pojawi się kurcz oskrzeli, to takie ataki zazwyczaj nie zagraża życiu chorego.
W przypadku poważniejszych form tej choroby wystąpić mogą duszności, a nawet ataki padaczki. Poważnym powikłaniem, które może wystąpić to zaćma, choroba, która prowadzi do pełnej utraty ostrości widzenia.
Rzekomą niedoczynność przytarczyc {pseudohypoparathyreoidi-smus) wywołuje defekt receptorów dla PTH. Wśród pacjentów zaobserwować można zwiększone stężenie PTH oraz pewne cechy somatyczne: niski wzrost, niedorozwój umysłowy, okrągłą twarz i krótką szyję, nieprawidłowości w uzębieniu oraz skrócenie niektórych kości śródstopia i śródręcza. W niektórych rodzinach występują wymienione cechy somatyczne, jednakże bez biochemicznych zaburzeń. Taki stan określa się mianem rzekomo rzekomej niedoczynności przytarczyc (pseudo-pseudoh -poparathyreoidismus).
Powrót do listy