Przeważnie za nadczynność odpowiada pobudzenie tarczycy przez grupę własnych przeciwciał (autoprzeciwciał), które wytwarzane są patologicznie (choroba Graves-Basedowa) lub obecność gruczolaka, który wydziela hormony tarczycy niezależnie od wydzielanego przez przysadkę mózgową hormonu tyreotropowego (TSH).
Stosunkowo rzadsza jest nadczynność tarczycy spowodowana przedawkowaniem hormonów tarczycy przez lekarza w leczeniu wola prostego lub miąższowego. Nadczynność może pojawić się też w trakcie wstępnej fazy zapaleń tarczycy: wirusowego lub autoimmunologicznego. Zależnie od tego, czy nadczynność rozwija się bez poprzedzających ją zmian w gruczole tarczowym, czy też na podłożu wola prostego, jest to nadczynność pierwotna lub wtórna.
Choroby gruczołu tarczowego to powszechne choroby układu wydzielania wewnętrznego. Znacznie (czyli ok. 7 - 10 razy) częściej występują u kobiet niż u mężczyzn. Choroby tarczycy mogą objawiać się zmianami w budowie narządu lub zaburzeniu jej funkcjonowania. Zmiany budowy gruczołu takie jak guzki tarczycy lub ogólne powiększenie zwane potocznie wolem, jeśli nie są zmianami nowotworowymi, mają niezbyt groźne następstwa. Natomiast zaburzenia czynności narządu powodują zwykle poważne upośledzenie ogólnego stanu zdrowia.
Objawy
- spadek masy ciała,
- podwyższone,
- nieregularne tętno,
- kołatanie serca, poty,
- biegunki,
- wytrzeszcz oczu.
Leczenie
Leczenie opiera się na przywróceniu prawidłowej czynności hormonalnej, zmniejszeniu produkcji hormonów. Produkcja hormonów może być zmniejszona lub całkowicie zablokowana wskutek leczenia jodem radioaktywnym, lekami przeciwtarczycowymi (metyltiouracyl, metizol) lub jeśli nadczynność wywołuje guzek niereagujący na leczenie jodem (gruczolak toksyczny) wykonywana jest operacja tarczycy - tyroidektomia.
Powrót do listy