Mukormykoza to stosunkowo rzadkie schorzenie, które jest jedną z form grzybicy oportunistycznej, czyli takiej, która dotyka osoby z obniżoną odpornością. Należą do nich cukrzycy , uzależnieni od narkotyków czy nosiciele AIDS, którzy zarażają się nią przez górne drogi oddechowe.
Na tę chorobę zapaść mogą także ofiary katastrof. W tym przypadku zarażenie odbywa się przez styczność otwartych ran z z glebą, bo to właśnie w niej oraz w gnijącej materii organicznej – liściach czy drewnie – rozwija się Rhizopus oryzae, czyli rodzaj grzyba wywołujący mukormykozę.
Rozróżnia się wiele postaci choroby. W jej trakcie dochodzi do zapalenia zarówno organów wewnętrznych (płuc, układu pokarmowego czy opon mózgowych), twarzy, jak i skóry, istnieje także odmiana rozsiana. Najpopularniejsza jest nosowo-gardłowa (zainfekowana jest albo jama nosowa, albo zatoki oboczne nosa).
Diagnoza
Chorobę można zdiagnozować przez zorientowanie, czy pacjent należy do grupy ryzyka oraz odpowiednie rozpoznanie objawów klinicznych. Potwierdzić ja można przez pobranie zainfekowanych fragmentów skóry, materiału z zatok czy tkanki (w wypadku pacjentów, cierpiących na odmianę związaną z układem pokarmowym) lub biopsje plwociny (czyli wykrztuszanej wydzieli ny) z płuc.
Leczenie
We wczesnym stadium, by ją zwalczyć, podaje się choremu leki przeciwgrzybicze, takie jak amfoterycynę B. Wadą tego związku chemicznego jest to, że ma ona zgubny wpływ na funkcjonowanie nerek i wątroby.
Często to jednak nie wystarczy. Wtedy konieczna jest interwencja chirurgiczna w celu usunięcia zainfekowanych tkanek. Niestety, w ponad połowie przypadków ten rodzaj grzybicy skutkuje śmiercią - martwica uniemożliwia przedostanie się leku do zakażonych tkanek.
Na śmierć w konsekwencji mukormykozy narażone są przede wszystkim osoby, których organizmy nie wytwarzają przeciwciał i komórek odpornościowych.
Powrót do listy