Międzybłoniak opłucnej

Międzybłoniak opłucnej to bardzo rzadko spotykana postać nowotworu złośliwego, której łacińskie określenie to mesothelioma pleurae.

Schorzenie to ma swoje źródło w komórkach, które obejmują jamę opłucną i opiera się na tym, że złośliwe komórki nowotworowe znajdujące się w „worku” ochronnym zajmują dużą część organów wewnętrznych. Worek ten nazywa się mesothelium.

Rolą mesothelium jest obejmowanie i ochrona większości organów, które znajdują się wewnątrz ludzkiego organizmu. Worek składa się z dwóch warstw komórek.

W związku z tym, że mesothelium wytwarza zwolniony od tych warstw płyn smarujący, możliwe jest wykonywanie takich czynności jak bicie serca czy rozszerzanie oraz kurczenie się płuc.

Opłucna to błona surowicza pokrywająca płuca – w tym wypadku każde z płuc znajduje się w osobnej opłucnej, która składa się z dwóch blaszek przechodzących siebie nawzajem. Między nimi znajduje się jama opłucna.

Przyczyny choroby

Międzybłoniak opłucnej to pomyłkowy podział mesothelium, co wielokrotnie może skutkować zaatakowaniem, oraz – uszkodzeniem pobliskich tkanek oraz narządów. Przeważnie schorzenie to rozpoczyna się w opłucnej lub w otrzewnej.

Lekarze za główny czynnik wystąpienia międzybłoniaka opłucnej sugerują kontakt pacjenta z azbestem (jest to włóknista odmiana minerałów występująca w przyrodzie w postaci wiązek włókien).

Z azbestu korzystano głównie przy wyrobie tkanin ogniotrwałych i farb ogniotrwałych oraz do produkcji okładzin ciernych szczęk hamulcowych i niepalnych materiałów budowlanych. Na chwilę obecną w związku z działaniem rakotwórczym został wycofany.

Co interesujące, mimo zminimalizowania możliwości styczności organizmu ludzkiego z azbestem, liczba zachorowań międzybłoniak opłucnej rośnie większości krajów. W związku z tym nie u wszystkich dotkniętych tym schorzeniem można określić dokładną przyczynę.

Rodzaje choroby

Istnieją dwie podstawowe formy międzybłoniaka opłucnej:

Postać ograniczona

Ten rodzaj zawiera zwykle utkanie włókniakowate i w głównej mierze obejmuje jedynie jeden worek opłucny. Czasami jednak rozwija się dodatkowo w rejonie między płatami płuca i może tworzyć uszypułowany twór pokrywający płuco.

Jest to łagodniejsza odmiana nowotworu, ponieważ nie daje przerzutów i rośnie dość wolno. Podjęcie leczenie zazwyczaj przynosi pełną możliwość uwolnienia się od choroby.

Postać rozległa

W tym wypadku to złośliwa forma choroby. Rozrasta się bardzo szybko, co w bardzo krótkim czasie skutkuje zarośnięciem całej jamy opłucnej.

Największe ilości tkanki nowotworowej gromadzone są nad przeponą oraz w okolicach bruzd międzypłatowych. Postępująca choroba z czasem zaczyna uciskać płuco i ograniczać jego ruchomość.

Wielokrotnie nawet rozrastający się nowotwór może być odpowiedzialny za przemieszczenie się śródpiersia na przeciwległą stronę. Również przerzuty pojawiają się stosunkowo szybko. Szerzą się na drodze naczyń krwionośnych.

Poza powyższymi dwiema podstawowymi postaciami lekarze wymieniają jeszcze inne odmiany międzybłoniaka opłucnej: postać nabłonkową, mięsakowatą oraz mieszaną.

Diagnoza choroby

Bardzo często jej objawy są mylne co skutkuje tym, że, lekarze często błędnie diagnozują międzybłoniaka opłucnej. Żeby móc postawić prawidłową diagnozę należy przeprowadzić dokładny wywiad z pacjentem (warto zwrócić uwagę na szczegóły dotyczące jego historii z azbestem).

Konieczne są również inne badania, takie jak wykonanie zdjęć rentgenowskich klatki piersiowej i jamy brzusznej oraz badania czynności płuc, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny układu oddechowego.

Najlepsze efekty w diagnozie daje badanie histologiczne wycinku guza. Wycinek najczęściej pobiera się metodą wiedotoraskopową. Pozwala ona również na miejscową oceną zasięgu nowotworu.

Dodatkową pewność czasami zapewnia wykonanie otwartej biopsji chirurgicznej.

Metody leczenia

Nowotwór, a zwłaszcza jego rozległa postać jest ciężka do wyleczenia. Nie u każdego pacjenta można przeprowadzić doszczętny zabieg operacyjny – pleurektomię, która polega na usunięciu całej opłucnej oraz płuca.

Oprócz zabiegu chirurgicznego stosuje się również radioterapię (o osób kwalifikujących się do resekcji) oraz chemioterapię (w przypadku zaawansowanego nowotworu).