Choroba pojawić się może w każdym wieku, bez względu na płeć. Spotkać ją można we wszystkich szerokościach geograficznych i dotyczy wszystkich ras. Najczęściej ujawnia się u ludzi między 8 a 10 rokiem życia - w tym okresie kobiety chorują od dwóch do czterech razy częściej.
Kolejny poziom największego zachorowania pojawia się w wieku 45-55 lat z takimi samymi proporcjami dla obu płci. W kolejnym poziomie obejmującym grupy powyżej 50-60 roku życia częściej chorują mężczyźni.
Objawy
Wstępnie choroba objawia się nużliwością i przeważnie zajmuje rejon w obrębie oczu (opadanie powiek oraz podwójne widzenie), ale czasami też pojawia się w postaci uogólnionej. Następnie choroba ta zajmuje mięśnie krtani i gardła i towarzyszy temu tzw. głos nosowy (mówienie przez nos). W trakcie mowy skutkować to może wystąpieniem tzw. dyzartrii (niewyraźna mowa z nieprawidłowym akcentem i intonacją) zaś podczas jedzenia prowadzi do tzw. dysfagii (utrudnione połykanie). Najczęściej dochodzi także do zajęcia mięśni kończyn i tułowia. Rozwój choroby w większości przypadków jest powolny, ale niekiedy objawy mogą występować nagle i szybko się nasilać. Zajęte mięśnie po kilku latach zanikają.
Przyczyny
Na chwilę obecną uważa się, że czynnikiem wywołującym objawy tej choroby jest powstawanie przeciwciał skierowanych przeciwko białkom styku nerwowo-mięśniowego, a więc własnym białkom ustroju. Potwierdzeniem tego jest wykrywanie tych oraz wielu innych przeciwciał we krwi u chorych, oraz dobry wynik leczenia zaostrzeń choroby za pomocą usuwania tych przeciwciał z osocza. Wiele wskazuje na to, że udział w tej chorobie bierze również grasica. To narząd (gruczoł) znajdujący się za mostkiem, ulega on zanikowi po osiągnięciu dojrzałości. Jest organem bardzo ważnym dla wydolności układu odpornościowego. W miastenii ciężkiej bodźce nerwowe nie są przenoszone na mięśnie tak jak w zdrowym organizmie.
Powrót do listy