Loaoza

Loaoza (in. loajoza, choroba loa loa lub obrzęk kalabryjski) jest chorobą wywoływaną przez wniknięcie larw loa loa do ludzkiego organizmu. Charakterystyczne dla niej jest przemieszczanie się pasożytów do tkanki podskórnej, co powoduje świąd, ból, a następnie obrzęk. Czasami może dojść nawet do uszkodzenia serca lub nerek.

Loa loa jest to gatunek pasożytniczy nicienia, który najczęściej zaobserwować można w rejonach Afryki Zachodniej i Środkowej oraz w rejonach tropikalnych. Ostatnim żywicielem tego pasożyta jest człowiek, u którego wywołuje loaozę, przenoszony jest natomiast przez muchówkę z rodzaju Chrysops.

Ugryzienie tej muchówki często bywa bolesne. Wiąże się to z jej stylem kąsania – zamiast przebić skórę jak robi to komar, muchówka robi ranę w skórze, by następnie pobrać krew. Samica tej muchówki wykazuje duże zapotrzebowanie na krew dla celów reprodukcyjnych.

U żywiciela ludzkiego, larwy Loa loa migrują do tkanki podskórnej, gdzie dorastają do dorosłych robaków w okresie około roku, a czasami nawet do czterech lat. Dorosłe osobniki mogą migrować w tkance podskórnej, a rozmnażając się, produkują mikrofilarie, które można znaleźć w moczu, krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym, ślinie oraz w płucach.

Dorosłe robaki mogą żyć nawet do 17 lat w ludzkim organizmie. Co ciekawe, pasożyt ten często bytuje w oku, pod spojówką.

Diagnostyka

Zidentyfikowanie mikrofilarii przez badanie mikroskopowe jest podstawowym badaniem diagnostycznym. Dzięki badaniu krwi można rozpoznać mikrofilarię Loa loa. Ważny jest czas pobierania krwi, które powinno się odbyć za dnia, gdyż jest to związane z cyklem życiowym nicienia.

Krew w tym wypadku może być grubym wymazem, który barwi się hematoksyliną i eozyną.
W celu zwiększenia czułości techniki zwiększa się stężenie barwnika.

Korzystne okazuje się też wykrycie antygenu za pomocą testu immunologicznego dla krążących antygenów filarii. Dzieje się tak, ponieważ poziom mikrofilarii może być niski i zmienny.

Badanie krwi na ujawnienie mikrofilarii jest metodą przydatną, jednak nie we wszystkich przypadkach.

Leczenie

Leczenie tej choroby opiera się na chemioterapii lub, w niektórych przypadkach, chirurgicznym usunięciu dojrzałych robaków, a następnie zastosowanie leczeniu układowym.

Od 40 lat głównym lekiem przeciwko filariozom jest dietylkarbamazyna, która daje dużą skuteczność w walce z tą chorobą. Dawka terapeutyczna to 2mg/kg masy ciała, 3 razy dziennie po posiłku przez 14 dni.

Leczenie to zabija mikrofilarie, ale także postaci dojrzałe. Na samym początku leczenia mogą wystąpić reakcje alergiczne, które należy opanować przez podanie środków przeciwhistaminowych i prednizonu przez pierwsze 4 dni.

W przypadku pacjentów z wysokim obciążeniem mikrofilarii, leczenie dietylkarbamazyną może być przeciwwskazane. Ma to związek z gwałtownym działaniem leku, które może wywołać encefalopatię. W tych przypadkach skuteczny okazał się albendazol.

Profilaktyka

Ważne jest unikanie kontaktu z owadami poprzez używanie repelentów, osłanianie jak największej powierzchni ciała, przebywanie a szczególnie spanie w dobrze osłoniętych miejscach. Dodatkowo zaleca się profilaktyczne stosowanie dietylkarbamazyny, jako jedynego środka, który może zapobiec laozie. W tym celu powinno się zażywać 300 mg leku na tydzień.