Kwasica ketonowa stanowi zespół uogólnionych zaburzeń metabolicznych, którym towarzyszy częściowa lub całkowita utrata przytomności. W trakcie tej choroby ma miejsce spalanie tłuszczów zamiast glukozy. Dochodzi do tego w przypadku dużego niedoboru lub braku insuliny. Konsekwencją tej choroby może być śpiączka lub nawet zagrożenie życia.
Przyczyny kwasicy
Insulina jest to hormon tworzony przez trzustkę i który jest odpowiedzialny przede wszystkim za regulację gospodarki węglowodanowej. Jeżeli organizm nie ma wystarczającej ilości insuliny, aby móc prawidłowo zużyć glukozę z krwi jako źródło energii, dochodzi do rozkładu tłuszczów, czyli tzw. lipolizy. W jego trakcie powstają tzw. ciała ketonowe, wywołujące kwasicę ketonową. Dodatkowo wątroba produkuje nadmierne ilości glukozy, co skutkuje zwiększeniem jej stężenia we krwi, i w efekcie prowadzi do zwiększonego jej wydalania wraz z moczem i zaburzeń wodno – elektrolitowych.
Czynniki wywołujące kwasicę ketonową:
- zakażenia bakteryjne dróg moczowych i oddechowych
- zakażenia wirusowe
- zapalenie trzustki
- ciąża
- zawał serca
- udar mózgu
- nadużywanie alkoholu
- późne rozpoznanie cukrzycy
- przerwanie insulinoterapii
Czasami kwasica jest pierwszym objawem klinicznym cukrzycy. Objawy zależne są od stopnia zakwaszenia organizmu.
Objawy:
- większe uczucie pragnienia i suchość w jamie ustnej
- oddech Kussmaula, czyli przyspieszony i szybki, a potem płytki oddech
- osłabienie i senność
- zaburzenia świadomości prowadzące aż do śpiączki
- rumieniec kwasiczy
- Kwasica ketonowa jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu. Często występujące epizody mogą trwale i negatywnie wpływać na układ nerwowy.
Diagnoza i leczenie
Chorobę tę diagnozuje lekarz na podstawie objawów klinicznych oraz badań laboratoryjnych. W badaniach laboratoryjnych można stwierdzić znaczną hiperglikemię, znaczną glukozuri, spadek wartości pH i CO2 w osoczu, spadek stężenia jonów sodu, a zwiększenie stężenia jonów potasu.
W leczeniu korzysta się z insulinoterapii, czyli wyrównywaniu zaburzeń kwasowo – zasadowych oraz niedoborów wodnych i elektrolitowych, oraz leczeniu powikłań, np. niewydolności nerek.
Powrót do listy