Chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego cechuje narzekanie na ból ulokowany w stawie podczas ruchu i zmiany zaobserwowane w badaniu radiologicznym - co najmniej istnienie osteofitów panewki stawu i/lub główki kości udowej.
Objawami tego schorzenia są skargi na bóle, które powoduje ruch oraz obciążenie kończyny. Są one najsilniejsze w trakcie pierwszych ruchów po okresie bezruchu, zlokalizowane od pachwiny do kolana, najczęściej w przednio-bocznej i przedniej części uda.
Zwyrodniały staw biodrowy boli w pachwinie i na przodzie lub z boku uda. Dolegliwości te uaktywniają się po okresie bezruchu (zjawisko to znane jest także pod angielską nazwą "gel phenomenon"). Przeważnie skutkiem tego jest ograniczenie ruchomości stawu biodrowego. Osoba cierpiąca na to schorzenie miewa też trudności z założeniem nogi na nogę, częste jest skrócenie chorej kończyny np. na skutek przykurczu w stawie.
Obecnie nie istnieje skuteczna metoda trwałego wyleczenia choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego i kolanowego. Mimo wszystko odpowiednie leczenie zachowawcze może zmniejszyć ból, utrzymać lub nawet zwiększyć zakres ruchów w stawach i ograniczyć kalectwo.
Przede wszystkim należy zredukować otyłość. Ważne miejsce zajmuje także kinezyterapia. W chorobie zwyrodnieniowej kolana chodzi głównie o wzmocnienie mięśnia czworogłowego uda.
W przypadku osób z zaawansowaną formą tej choroby, wśród których dolegliwości bólowe nie ustępują po lekach i którzy mają coraz większe trudności w wykonywaniu codziennych czynności, kierowane są one przez lekarza pierwszego kontaktu do ortopedy w celu rozważenia wskazań i możliwości leczenia operacyjnego. Radykalną operacją z całkowitą wymianą stawu jest alloplastyka, czyli założenie endoprotezy (wewnętrznej protezy) stawu kolanowego czy biodrowego. U zdecydowanej większości chorych zabieg ten zapewnia znaczne zmniejszenie bólu i poprawę w poruszaniu się.
Powrót do listy