Keloid

Keloid, zwany także bliznowcem stanowi łagodną odmianę nowotworu pochodzącego z tkanki łącznej. Charakterystyczne w tym wypadku są zmiany guzowe, które zbudowane są z komórek tejże tkanki (fibroblastów) oraz produkowanymi przez nie włókien (włókien kolagenowym).

Pojawienie się tego nowotworu jest efektem gromadzenia się nadmiernej ilości kolagenu podczas procesu gojenia się rany.

Kolagen to białko, której jest odpowiedzialne za elastyczność skóry oraz odporność na drobne urazy mechaniczne.

Dodatkowo razem z pozostałymi elementami budującymi skórę chroni znajdujące się pod nią tkanki i narządy.

Jednak nadmierne wytwarzanie kolagenu zwiększa spoistość skóry i staje się ona mniej podatna na rozciąganie.

W przypadku niektórych osób występuje znacznie większe ryzyko rozwoju bliznowca niż u innych, choroba ma bowiem uwarunkowania genetyczne. W związku z tym występuje szansa na wystąpienie nowotworu u wielu pokoleń.

Co więcej, według statystyk, chorobę odnotowano u większej liczby osób mającej ciemną karnację niż jasną.

Wpływ na rozwój keloidu ma: trądzik pospolity, szczepienia, przekłuwanie uszu, piercing, rany po zabiegach chirurgicznych, ukąszenia owadów, oparzenia.

Istnieją dwa typy bliznowca:

• Keloid samoistny – ten rodzaj schorzenia objawia się bez konkretnego powodu. Guz pojawia się samoistnie i nie jest skutkiem urazu skóry. Bliznowiec lokalizuje się najczęściej w obrębie klatki piersiowej.

• Bliznowiec wtórny – w tym wypadku choroba jest wyraźnym skutkiem jakiegoś urazu. Przeważnie rozwija się w efekcie oparzenia, piercingu, szczepienia, ukąszenia lub też na podłożu zmian trądzikowych. Spotykany najczęściej w obrębie kończyn górnych i dolnych oraz w okolicach płatka ucha.
  
  
  

Keloid wtórny a blizna przerosła

Wielokrotnie keloid wtórny jest mylony z blizną przerosłą. Odróżnienie ich jest bardzo ważne, by zastosować odpowiednie leczenie.

Różnice przede wszystkim stanowią wypustki znajdujące się na obwodzie keloidu, a które nie występują w przypadku blizny przerosłej.

Co więcej, jest ona ściśle ograniczona do miejsca urazu i nie wykazuje tendencji do szerzenia się w obręb zdrowej skóry.

Pierwsze symptomy

W związku, z tym że to schorzenie obejmuje skórę to zazwyczaj osoby, które zaobserwowały u siebie guz, kierują pierwsze kroki do dermatologa.

Nie zawsze jest to jednak wymagane - na podstawie oględzin zmiany, wykonanych badań oraz wywiadu przeprowadzonego z pacjentem diagnozy dokonać może również lekarz rodzinny.

Diagnoza jest przede wszystkim oparta na badaniach fizykalnych, palpacji keloidu oraz szczegółowym oględzinom całego ciała pacjenta (nie tylko obszaru dotkniętego zmianami).

W przypadku wątpliwości lekarz wykona dodatkowe badania, takie jak badanie histopatologiczne.

Leczenie

Jeżeli u pacjenta stwierdzono keloid, to nie ma konieczności jego hospitalizowania. Leczenie można przeprowadzić w warunkach domowych.

Walka z keloidem bywa bardzo długotrwała i wyczerpująca. Czasami wymaga zastosowania leków równocześnie z technikami zabiegowymi.

W razie zdiagnozowania bliznowca znajdującego się w fazie rozwoju, skuteczne mogą okazać się maści przepisanych przez specjalistę.

W przypadku gdy jednak guz jest dość spory, to wskazana jest kuracja polegająca na częstym wstrzykiwaniu do tkanki keloidu sterydów, które spowalniają proces rozrastania się. Lek wstrzykuje się regularnie co 3-4 tygodnie, aż do zmiękczenia się guza i zmniejszenia go do poziomu skóry.

Niedostępny jest jeszcze dla pacjentów zabieg wykonywany za pomocą lasera, który szybko i skutecznie usunie blizny. Naukowcy i lekarze wciąż pracują i ulepszają tę metodę, podobnie jak i nowe leki doustne oraz maści.

Profilaktyka

W tym wypadku najłatwiejsze okazuje się unikanie urazów skóry. Ma to szczególne znaczenie w przypadku osób, u których już wcześniej wystąpiło to schorzenie.

Natomiast osoby, które znajdują się w grupie ryzyka (ciemna karnacja, uwarunkowania genetyczne), powinny po każdym urazie nałożyć na ranę opatrunek z kontrolowanym uciskiem.