Kardiomiopatia rozstrzeniowa jest to choroba mięśnia sercowego. Charakterystyczne w niej jest powiększenie jednej lub obu komór serca. Przerost przeważnie jest asymetryczny. Uszkodzenie mięśnia sercowego skutkuje zmniejszeniem kurczliwości serca.
Kardiomiopatia rozstrzeniowa jest najczęstszym typem kardiomiopatii. Częstość występowania szacowana jest na 36 przypadków na 100 tys. osób.
Przyczyny
W niemal połowie przypadków zachorowań nie da się wskazać bezpośredniej przyczyny uszkodzenia mięśnia sercowego. Czynnikami mającymi wpływ na rozwój tego schorzenia są infekcje wirusowe, predyspozycje genetyczne, tzn. występowanie kardiomiopatii w rodzinie, toksyczny wpływ alkoholów i leków.
Zaburzenie immunologiczne, związane z układowymi chorobami tkanki łącznej, choroba niedokrwienna serca, zaburzenia metaboliczne, czy też choroby nerwowo - mięśniowe, wszystko to sprzyjają kardiomiopatii rozstrzeniowej. Do powstania tej choroby przyczynić się także może dystrofia mięśniowa, czyli zanik tkanki mięśniowej, ciąża, zakażenie wirusem HIV i bardzo często wirusy, które sprzyjają powstaniu zapalenia mięśnia sercowego.
Diagnoza
Przede wszystkim należy ustalić typ tej choroby oraz przyczyny, szczególnie jeśli jest ona odwracalna. Następnym ważnym krokiem jest wywiad z pacjentem oraz USG serca. Innymi badaniami pomocniczymi, które również są wykonywane w celu prawidłowego zdiagnozowania kardiomiopatii rozstrzeniowej jest RTG klatki piersiowej i echokardiografia.
Cewnikowanie serca przeprowadza się w celu wykluczenia choroby niedokrwiennej serca jako przyczyny zmian w mięśniu sercowym lub do ewentualnej kwalifikacji pacjenta do przeszczepu serca. Biopsja endomiokardialna jest badaniem pomocniczym, rzadko wskazanym, głównie w celu wykluczenia czynnego zapalenia mięśnia sercowego w postępującej niewydolności serca.
Metody leczenia
W tym wypadku leczenie ma głównie charakter objawowy i jego celem jest poprawa jakości życia, tzn. poprawa tolerancji wysiłkowej, zmniejszenie duszności i obrzęków, poprawę wydolności krążenia, a co najważniejsze zmniejszenie ryzyka nagłego zgonu.
Pomocne okazują się leki moczopędne, leki poprawiające wydolność krążenia poprzez zmniejszenie oporów obwodowych, preparaty naparstnicy i leki obniżające ciśnienie krwi. W przypadku kardiomiopatii rozstrzeniowej pozapalnej, stosuje się leki przeciwzapalne. Wszczepienie stymulatora chroni przed nagłym zgonem, wywołanym migotaniem komór. W ciężkich przypadkach uszkodzeniach serca, konieczny jest jego przeszczep. Pacjent chory na kardiomiopatię rozstrzeniową musi zmniejszyć w swojej diecie podaż soli i płynów oraz regularnie wykonywać ćwiczenia fizyczne, które mają na celu zwiększyć przepływ krwi.
Powrót do listy