Przeważnie czynnikiem wywołującym nadczynność jest pobudzenie tarczycy przez grupę własnych przeciwciał (autoprzeciwciał) nieprawidłowo produkowanych (choroba Graves-Basedowa) lub obecność gruczolaka wydzielającego hormony tarczycy bez względu na wydzielany przez przysadkę mózgową hormonu tyreotropowego (TSH).
Sporadycznie okazuje się, że nadczynność tarczycy jest efektem przedawkowania hormonów tarczycy przez lekarza w trakcie leczenia wola prostego lub miąższowego. Nadczynność może także pojawić się we wczesnym etapie zapaleń tarczycy: wirusowego lub autoimmunologicznego. Rozróżniając, czy nadczynność rozwija się bez dotychczasowych zmian w gruczole tarczowym, lub też na podwalinie wola prostego, mówimy o nadczynności pierwotnej lub wtórnej.
Choroby gruczołu tarczowego to powszechne schorzenia układu wydzielania wewnętrznego. Pojawiają się głównie u kobiet. Choroby tarczycy wywoływać mogą zmiany w budowie narządu lub zaburzenia jego funkcjonowania. W przypadku gdy wole nie wykazują zmian nowotworowych, ich następstwa nie są groźne. Natomiast zaburzenia czynności narządu powodują zwykle poważne upośledzenie ogólnego stanu zdrowia.
Objawy
- spadek masy ciała,
- podwyższone, nieregularne tętno,
- kołatanie serca, poty,
- biegunki,
- wytrzeszcz oczu.
Leczenie
W leczeniu normalizuje się produkcję hormonów. Ich produkcja może być zmniejszona lub całkowicie zablokowana leczeniem jodem radioaktywnym, lekami przeciwtarczycowymi (metyltiouracyl, metizol) lub jeśli nadczynność wywołuje guzek niereagujący na leczenie jodem (gruczolak toksyczny) wykonywana jest operacja tarczycy - tyroidektomia.
Powrót do listy