Około 10 - 50% ludzi jest nosicielami (stale lub okresowo) Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty, gram-dodatnia bakteria), nie wykazując symptomów chorobowych. Temperatura optymalna dla tej bakterii i jego rozwoju to 37 °C. Personel szpitalny często jest nosicielem tej bakterii. Skutkiem tego jest szerzenie się zakażeń wewnątrz szpitala.
Bakteria ta pojawia się w jamie nosowej i w gardle oraz na skórze ludzi i zwierząt i w drogach rodnych u kobiet.
Zatrucia wywołane tą bakterią następują po zjedzeniu pokarmów nią zakażonych. Mogą to być szynka, kurczęta, ciastka, mleko, przetwory mleczne, sałatki jarzynowe zawierające jajka i majonez, lody, wędliny, potrawy mięsne, kremy i chałwy. Objawy choroby pojawiają się już w kilka godzin po spożyciu zakażonej żywności.
Leczenie:
W tym wypadku stosuje się leczenie objawowe. Oznacza to uzupełnianie płynów i stosowanie diety. W przypadku ciężkiego odwodnienia konieczne jest leczenie w szpitalu.
Okres inkubacji jest krótki i wynosi średnio 2 h, ponieważ w zakażonym pokarmie jest już wcześniej wytworzona toksyna. Niemowlęta zarażają się często po spożyciu zarażonej mieszanki mlecznej.
Inne drogi zakażenia gronkowcem: kropelkowa, kontakt pośredni, przedmioty codziennego użytku.
Diagnoza:
badanie kału i wymiocin chorego. Badania zakażonej żywności na obecność bakterii.
Same gronkowce nie tworzą przetrwalników i łatwo giną przy ogrzewaniu. Wytwarzana przez nie w zakażonym produkcie spożywczym ciepłoodporna toksyna, tzw. enterotoksyna A, B, C1, C2, D, E, F, jest bardzo odporna na temperaturę i nie da się jej zneutralizować przez gotowanie, trwające nawet 30-minut, ani nawet przez pieczenie. Enterotoksyna wywołuje wymioty, bóle brzucha, nudności, czasami gorączkę i biegunkę. Enterotoksyna nie zmienia smaku ani zapachu produktów spożywczych. Nie powoduje także wydęcia denek puszek, konserw, nakrętek lub wieczek pojemników, ponieważ gronkowce nie wytwarzają gazu.
Powrót do listy