Entezopatie

Entezopatie są to bolesne zmiany przyczepów ścięgnistych mięśni do kośćca. Ich powstawanie zawdzięcza się działaniu zbyt dużych naprężeń i obciążeń.

Choroba cechuje się uwalnianiem z chorobowo zmienionego podłoża chrząstki czy kości pozbawionej okostnej – pojedynczych pęczków włókien ścięgnistych. Jako efekt przestawienia wyrwanych włókien razem z komórkami chrząstki lub kości w głąb ścięgna tworzą się patologiczne kościotworzenia. Tak nazywa się specyficzne wyrośla kostne.

Proces tej choroby skutkuje osłabieniem wydolności ścięgien, co powoduje ich przerwanie w miejscu gdzie łączą się z kością.

Przeważnie spotykanym objawem entezopatii jest ból i obrzęk nasilający się podczas ruchu kończyn.

Przykłady entezopatii:

Entezopatia wiązadła rzepki – wiązadła rzepki charakteryzują się bardzo dużą wytrzymałością, ale mimo wszystko te mikrourazy spowodowane przeciążeniami mogą je uszkodzić. Głównym objawem jest ból w okolicy podrzepkowej pojawiający się po wysiłku i ustępujący po dłuższym odpoczynku. Oprócz towarzyszy temu uczucie pełności, niepewności oraz ucisku w okolicy dolnego brzegu rzepki.

Entezopatia mięśnia podkolanowego – mięsień podkolanowy jest szczególnie eksploatowany podczas biegania. Może on ulec przeciążeniu podczas biegania po pagórkowatym terenie lub po pochyłej bieżni. Objawem jest ból po bocznej stronie stawu kolanowego.

Entezopatia mięśnia dwugłowego uda – mięsień dwugłowy uda jest to silny zginacz podudzia w stawie kolanowym. Ból występuje po bocznej stronie stawu kolanowego. Czasami pojawić się może też tkliwość przy ucisku od boku i tyłu głowy kości strzałkowej.

Entezopatia rozcięgna podeszwowego – rozcięgno podeszwowe ma na celu stabilizację stopy podczas chodu i biegania. Ból w okolicy przyczepu piętowego rozcięgna podeszwowego często pojawia się u sportowców, jak i osób nieuprawiających sportu. U osób nieaktywnych fizycznie choroba przeważnie występuje w wieku między 45, a 60 rokiem życia. Najmocniejszy ból oraz sztywność stopy pojawia się zaraz po wstaniu z łóżka.

Leczenie polega głównie na unieruchomieniu kończyny w opatrunku gipsowym. Poza tym choremu podaje się środki przeciwbólowe i przeciwzapalne. W stanach przewlekłych zalecane jest także wprowadzenie zabiegów fizykoterapeutycznych. W niektórych przypadkach niezbędne jest leczenie chirurgiczne.