Dyspepsja, nazywana także niestrawnością to choroba, która charakteryzuje się pojawianiem w nadbrzuszu przewlekłego lub nawrotowego bólu, trwającego przynajmniej 4 tygodnie. Schorzenie to dotyczy nawet 1/5 populacji. Częściej dotyka ona osób dorosłych, aniżeli dzieci.
Przyczyny:
W większości przyczyny nie są znane. Mówimy wtedy o dyspepsji czynnościowej, nieorganicznej lub idiopatycznej. Jednak w przypadku dyspepsji organicznej można wskazać kilka czynników.
Przyczyny dyspepsji organicznej:
- choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
- refluks żołądkowo – przełykowy
- przewlekłe zapalenie trzustki lub dróg żółciowych
- zapalenie żołądka
- dyspepsja polekowa
W przypadku dyspepsji czynnościowej uważa się, że wywołuje ją zaburzona kurczliwość niektórych odcinków przewodu pokarmowego, lub oporna reakcja trzewi na bodźce zewnętrzne. Uwagę powinna przykuć też wzmożona neurotyczność pacjentów z dyspepsją czynnościową.
Objawy dyspepsji:
- ból lub dyskomfort w nadbrzuszu
- uczucie pełności nad pępkiem
- szybkie nasycenie się
- częste odbijanie
- skłonności do zgagi
- mdłości
Rozpoznanie i leczenie:
Rozpoznanie choroby to głównie wykluczenie zmian organicznych. Ustala się też czas trwania dolegliwości dyspeptycznych oraz braku zależności od wypróżnień. Konieczna jest też endoskopia przewodu pokarmowego, dzięki której obejrzeć można górny odcinek przewodu pokarmowego oraz pobranie wycinków. Wykonuje się także badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej.
Obecnie brak konkretnej metody leczenia. Wszystko zależne jest od przyczyny wywołującej dyspepsję. W farmakoterapii stosuje się leki hamujące wydzielanie kwasu solnego, leki prokinetyczne oraz łagodne środki o działaniu przeciwdepresyjnym.
Zapobieganie opiera się na zmianie diety, czyli unikania ciężkostrawnych posiłków, używek, słodyczy, alkoholu. Najważniejsze jest spożywanie 3-4 niewielkich posiłków zamiast 1-2 obfitych.
Powrót do listy