Dyskalkulia rozwojowa

Dyskalkulia rozwojowa to zbiór zaburzeń połączonych ze zdolnościami matematycznymi chorego. Czynniki powstawania tej choroby to geny danej osoby z nieprawidłowościami w mózgu. Ma to obraz w zdolnościach matematycznych takiej osoby.

Pierwszym określeniem dla dyskalkulii były objawy związane z uszkodzeniem mózgu. Obecnie takie zaburzenia nazywa się akalkulia. Termin ten określa utratę lub upośledzenie do wykonywania nawet prostych działań matematycznych.
Jest to efekt uszkodzenia lewego obszaru mózgu, a konkretnie ciemieniowo-potlicznego u osób praworęcznych. Towarzyszyć temu może zaburzenie mowy i afazja ruchowa.
Choroba zaliczana jest do działu psychicznego, a podobnymi chorobami, które mogą dotyczyć innych zagadnień, są między innymi: dysleksja, dysortografia i dysgrafia.


Rodzaje dyskalkulii

• Dyskalkulia werbalna (słowna),
• Dyskalkulia leksykalna (związana z czytaniem),
• Dyskalkulia graficzna (trudności w zapisywaniu symboli i liczb),
• Dyskalkulia wykonawcza,
• Dyskalkulia pojęciowo-poznawcza (między innymi trudności w porównywaniu ilości i wielkości),
• Dyskalkulia operacyjna.
  
  
  

Leczenie:
Dyskalkulicy to osoby z przeciętną inteligencją a czasem nawet wysoką. W związku z tym bywają przypadki braku diagnozy tego schorzenia. Często u innych osób ta choroba powoduje irytację niż realną chęć pomocy. Wiąże się to również z podstawowymi trudnościami w zapamiętaniu choćby tabliczki mnożenia czy rozkładu jazdy autobusów.


Żeby ją zdiagnozować, należy wykonać odpowiednie badania mózgu. Jednak leczenie to głównie odpowiednia forma nauczania dostosowana do poziomu zaburzeń. Dziecko cierpiące na dyskalkulię powinno siedzieć bliżej nauczyciela, aby w jak najczęściej mógł być przez niego wspierany w zadaniach i prosić o pomoc.


Konieczne jest wykonywanie odpowiednich ćwiczeń np.: mnemotechniki, które doskonale ćwiczą i wspomagają pamięć. Wszystko sprowadza się do wdrożenia odpowiedniej terapii, w której muszą brać udział nauczyciele, jak i rodzice. Czasem wymaga to odpowiedniego podejścia i konsultacji ze specjalistami. Najważniejsza jest jednak systematyczność, sumienność i cierpliwość w wykonywaniu terapii.