Czyrak jest to schorzenie skóry, które powodują gronkowce lub paciorkowce. Jest to ropne zapalenie woreczka włosowego i przyłączonego do niego gruczołu łojowego. Przeciętny czyrak to bardzo bolesny guzek o podstawie zapalnej. Tworzy się w obrębie mieszka włosowego na twarzy, szyi, klatce piersiowej, pośladkach.
Najdotkliwsze są czyraki znajdujące się w okolicy o małej ilości tkanki podskórnej - np. na nosie czy małżowinie usznej. (zobacz czyrak ucha).
Zapalenie to przechodzi na tkankę podskórną i skórę wytwarzając twardy, zaczerwieniony, bolesny naciek, na którego czubku tworzy się po kilku dniach około wyjścia włosa martwiczy czop; przeważnie treść ropna wydala się samoistnie, sporadycznie wymagane jest nacięcie chirurgiczne; drażnienie i próby wygniatania czyraka, zwłaszcza na twarzy powyżej górnej wargi, mogą grozić niebezpiecznymi dla życia powikłaniami.
Zmiany mogą przybierać spore rozmiary - nawet do 3 cm średnicy. Nieleczony czyrak pęka z wydzieleniem zawartości. W przypadku pojedynczych zmian stosuje się leczenie miejscowe, nacięcie i drenaż ropnia.
Czyrak może pojawiać się mnogo. Czyrak mnogi (karbunkuł) rozprzestrzenia się w procesie ropnym na kilka lub kilkadziesiąt sąsiadujących ze sobą woreczków włosowych, najczęściej na karku, rzadziej na innych owłosionych częściach ciała, narażonych na drażnienie odzieżą (uda, krocze, pośladki); w warunkach obniżonej odporności, np. w cukrzycy przebieg czyraczności może być ciężki; leczenie środkami przeciwzapalnymi, antybiotykami, niekiedy chirurgiczne. (czyrak gromadny), u pacjentów z obniżoną (np. w przypadku przyjmowania leków lub z powodu choroby) odpornością oraz wtedy, gdy czyrak umiejscowił się w obrębie nosa i środkowej części twarzy, stosuje się antybiotyki.
Czyraki są nawrotowe. Narażeni na to są głównie osoby chore na cukrzycę, osoby otyłe, pracujące (lub żyjące) w złych warunkach higienicznych.
Powrót do listy