Cytomegalia

Cytomegalia to choroba, którą powoduje wirus CMV (z rodziny herpes), występujący na całym świecie. Przeciwciała przeciwko CMV, świadczące o tym, że osoba przeszła zakażenie, ma ok. 70% mieszkańców krajów wysoko rozwiniętych (w Ameryce Północnej i w Europie Zachodniej) oraz ok. 97% mieszkańców krajów biedniejszych i rozwijających.

To jak często pojawia się ta choroba, zależy w głównej mierze od poziomu cywilizacyjnego. Czynnikiem towarzyszącym zakażeniu jest obniżenie odporności. Wstępnie wirus opanowuje leukocyty - białe ciałka krwi. CMV może przenikać do narządów, by tam bytować nawet kilka lat. Jedynym nosicielem tego wirusa są ludzie.

Zakażenia mogą być wrodzone i nabyte (pierwotne i wtórne).

Zakażenie pierwotne nie wykazuję żadnych objawów we wszystkich przypadkach lub jest łagodny i przypomina mononukleozę: powiększone węzły chłonne, wątroba, śledziona, ból i zapalenie gardła. Zakażenia wtórne powoduje inny typ wirusa lub reaktywacja zakażenia wcześniej przebytego. Po raz przebytym zakażeniu wirus pozostaje w organizmie żywy, ale zwykle uśpiony, do końca życia. Nawroty występują rzadko i głównie podczas i osłabienia układu odpornościowego nosiciela za sprawą leków lub choroby. W przypadku większości ludzi zakażenie CMV nie stanowi wielkiego problemu. Mogą jednak występować grupy ryzyka: płód, osoby pracujące z dziećmi, ludzie z upośledzoną lub obniżoną odpornością (zakażeni wirusem HIV i biorcy narządów).

Zakażenie płodu związane jest z chorobą matki lub reaktywacją wcześniejszego zakażenia. Skutkiem tego może być przedwczesny poród, śmierć płodu, urodzenie obumarłego płodu lub wadami wrodzonymi u dziecka. W zależności stadium ciąży, choroba dziecka ma różne postaci: w początkowym okresie ciąży (I trymestr) - pojawiają się liczne wady wrodzone, szczególnie jeśli chodzi o
układ moczowy, przewód pokarmowy, układ krążenia i ośrodkowy układ nerwowego, a także wzrok.

Zakażenie w III trymestrze sprawia, że u dziecka dochodzi do zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia mięśnia sercowego, zapalenia wątroby, zapalenia śródmiąższowego płuc, ciężkiej niedokrwistości hemolitycznej lub skazy małopłytkowej. Objawy co prawda pojawiają się u znikomych przypadków, zazwyczaj tuż po porodzie. Zakażenie może mieć poważne skutki w postaci padaczki, dziecięcego porażenia mózgowego, niedorozwoju psychicznego i ruchowego, głuchoty, uszkodzeń wzroku i ślepoty.

Drogi przenoszenia wirusa:

• transfuzja krwi i substancji krwiopochodnych,
  
  
• przeszczepy narządów,
  
  
• bezpośredni kontakt: mocz, ślina, łzy, mleko (u karmiących matek).
  
  
• kontakty seksualne,
  
  
• matki - płód przez łożysko lub podczas porodu.
  
  

Leczenie: Prowadzi je wyłącznie lekarz. Podawanie gancyklowiru pacjentom z obniżoną odpornością, u których choroba jest związana z narządem wzroku, może zagrażać życiu. W przypadku dobrej odporności leczenie nie jest konieczne.

Rozpoznanie: wykrycie drobnoustrojów w płynach ciała: mocz, ślina, krew, a także w tkankach chorych, oznaczenie przeciwciał przeciw wirusowi.