Choroba Whipple’a to układowa infekcja bakteryjna, która atakuje jelita. Przeważnie zakażone zostaje jelito cienkie. Czasami jednak infekcja dotyka inne narządy i układy. Między innymi są to: układ pokarmowy, sercowo-naczyniowy, oddechowy, kostno-stawowy i neurologiczny.
Etymologia:
Przyczyną choroby są Gram-dodatnie laseczki zbliżone do paciorkowców grup B i D oraz do Shigelli flexneri. Powodują one zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci oraz stanowią niebezpieczeństwo dla kobiet w ciąży.
Większość paciorkowców z grupy D stanowią ziarniaki. Shigella flexneri natomiast jest bakterią powodującą zatrucia pokarmowe, np. czerwonkę.
Człowiek zaraża się przez układ pokarmowy. Bakteria dokonuje zakażenia kilku narządów lub układów, jednak niemal zawsze zmianom ulega przede wszystkim przewód pokarmowy.
Naciek komórek odpowiedzialnych za usuwanie bakterii oraz szereg mediatorów stanu zapalnego prowadzi do powstania wielu zmian, które najczęściej prowadzą do wykrycia choroby.
Diagnoza:
Trudno zdiagnozować tę chorobę ze względu na jej rzadkość powstawania. Objawy mogą przypominać inne problemy układu pokarmowego.
Aby dokonać diagnozy chorób przewodu pokarmowego, konieczne okazują się badania laboratoryjne takie jak morfologia i wskaźniki stanu zapalnego oraz badania endoskopowe. Dzięki nim można ocenić stan narządów jamy brzusznej. Pobiera się także wycinki tkanek do oceny mikroskopowej.
Dokładnej diagnozy choroby Whipple’a dokonuje się natomiast poprzez biopsję za pomocą zgłębnika jelitowego. Wycinki jelita pobierane są w trakcje zabiegu duodenoskopii. Charakterystyczna dla tej choroby jest obecność w błonie śluzowej jelita cienkiego PAS-dodatnich makrofagów.
Leczenie:
Powszechnie stosowana jest długotrwała kuracja przeciwbakteryjna. Leczenie trwa minimum rok i w trakcie niego chory bierze antybiotyki. Najskuteczniejsze jest przyjmowanie tetracykliny i chloramfenikolu.
Jeżeli leczeni przebiega prawidłowo, rokowania zazwyczaj są pozytywne. Pogarszają je nawroty choroby, przyjmowanie leków na własną rękę oraz zajęcie ośrodkowego układu nerwowego. W przypadku długiej i nasilającej się choroby może to prowadzić do krańcowego wyniszczenia organizmu.
Domowe leczenie jest nieskuteczne, dladtego niezbędna okazuje się interwencja lekarska. Podczas biegunek ważne jest zapobieganie odwodnieniu poprzez spożywanie odpowiedniej ilości płynów. Konieczna jest również zbilansowana dieta, mająca na celu uzupełnienie strat kalorycznych.
Profilaktyka:
Konkretne sposoby na zapobieganie chorobie nie istnieją. Aby jednak zmniejszyć ryzyko zainfekowania, konieczne jest przestrzegane pewnych zasad: należy unikać spożycia nieświeżych produktów, oczyszczać owoce i warzywa oraz myć ręce przed każdym posiłkiem i po skorzystaniu z toalety.
Powrót do listy