Choroba sieroca to zespół zaburzeń objawiający się zahamowaniem rozwoju psychicznego i fizycznego u dzieci. Przebieg choroby jest różny i zależy od wieku dziecka, czasu izolacji oraz środowiska, które je wychowuje.
Skutki osierocenia mogą mieć zróżnicowany wpływ na dalszy rozwój dziecka. Do zaburzeń przeważnie dochodzi na skutek niedostatecznej opieki rodziców i objawiają się głównie apatią, nadpobudliwością, kiwaniem się, brakiem dystansu do niektórych spraw, brakiem apetytu, moczeniem nocnym. Niestety niekiedy mogą występować poważniejsze problemy takie jak autyzm, samouszkodzenia, wyrywanie sobie włosów, obgryzanie paznokci.
Przeważnie w kolejnym okresie rozwoju przejawia się niedorozwój emocjonalny. Dziecko zaczyna mieć problemy w szkole, wykazuje agresywność w stosunku to rówieśników i nauczycieli, niekiedy także skłonność do włóczęgostwa. Kiedy chory wejdzie już w wiek młodzieńczy, może być bardzo aspołeczny, niezdolny do nawiązania trwałego związku czy założenia rodziny. Często takie osoby mogą mieć skłonności do działań przeciwko prawu.
Osoby młode oraz dzieci starsze mogą mieć również problemy z:
- abstrakcyjnym myśleniem
- logicznym rozumowaniem
- wyobraźnią
- rozumieniem siebie i bliskich osób
Nie wiadomo czy skutki izolacji społecznej są odwracalne. Dlatego ważne jest by każde dziecko, było wychowywane w kochającej je rodzinie.
Jeżeli dziecko z różnych przyczyn nie może przebywać w swojej biologicznej rodzinie, niezbędne jest zapewnienie mu zastępczego środowiska rodzinnego. Formą takiego środowiska może być adopcja, a w szczególności wczesna rodzina zastępcza lub rodzinny dom dziecka.
Powrót do listy