Czynnikiem wywołującym chorobę Parkinsona jest obumieranie komórek nerwowych obecnych w istocie czarnej (substantia nigra) i tworzących dopaminę. Skutkiem tego jest uszkodzenie lub całkowite przerwanie systemu wewnątrzmózgowych połączeń komunikacyjnych.
Dopamina jest chemicznym neuroprzekaźnikiem, którego zadaniem jest koordynacja pracy mięśni i możliwość ruchu. Ponieważ mózg ma duże właściwości kompensacyjne, objawy Parkinsona zaobserwować można, gdy obumrze około 80 proc. komórek wytwarzających dopaminę.
Choroba objawia się po raz pierwszy przeważnie między 5 a 6 dekadą życia. Jej rozwój jest stały i powolny. Trwa on od kilku do kilkudziesięciu lat. Chorzy stają się coraz mniej sprawni ruchowo, poruszają się wolno, nie mogą samodzielnie zmienić pozycji w łóżku. Przyczyną zgonów są powikłania niesprawności i unieruchomienia takie jak zapalenia płuc czy zatory tętnić płucnych. Szybkość postępu choroby w indywidualnych przypadkach jest bardzo różna i niemożliwa do przewidzenia przynajmniej na początku choroby. Chorzy, u których objawem dominującym jest drżenie, mają lepsze rokowanie niż ci, u których na plan pierwszy wysuwa się spowolnienie.
W większości przypadków osoba, u której stwierdzono tę chorobę otrzymuje zalecenie przyjmowania leków. Nie zawsze jednak jest to takie oczywiste. Czasami pacjenci we wstępnym stadium nie muszą ich przyjmować. Przykładem może być osoba w starszym wieku, nie pracująca, z typowym niedużym drżeniem parkinsonowskim, które poza tym, że jest widocznym objawem neurologicznym, nie powoduje istotnego upośledzenia sprawności przy codziennych zajęciach. Za przykład może też posłużyć człowiek, który zachorował w młodszym wieku, u którego przez pewien czas skutki objawów parkinsonowskich mogą być ograniczone zwiększoną aktywnością, gimnastyką, leczeniem sanatoryjnym. Decydującym czynnikiem wpływającym na rozpoczęcie lub istotną zmianę leczenia farmakologicznego jest stopień upośledzenia funkcjonowania konkretnego człowieka.
Dziedziczność - według niektórych naukowców również może mieć wpływ na rozwój choroby. Posiadanie w rodzinie jednego lub więcej bliskich krewnych cierpiących na Parkinsona może zwiększyć ryzyko zachorowania, jednak mimo wszystko prawdopodobieństwo to będzie niższe, niż 5 proc.
Powrót do listy