Zespół Cushinga najczęściej wywołuje gruczolaki przysadki produkujące ACTH. Mogą go także wywoływać zróżnicowane histologicznie guzy kory nadnerczy.
Obraz kliniczny zależy od nadmiernego stężenia kortyzolu we krwi, który wydzielany jest na skutek nadczynności kory nadnerczy.
Objawy:
- otyłość,
- okrągła, zaczerwieniona twarz,
- wybitne odtłuszczenie karku i tułowia,
- opóźnione wzrastanie (niskorosłość),
- nadciśnienie oraz często objawy maskulinizacji takie jak: nadmierne owłosienie twarzy i tułowia, niski głos.
- ponadto opóźniony jest rozwój płciowy,
- zwiększa się podatność na zakażenia,
- występują bóle głowy,
- osłabienie napięcia mięśniowego,
- trądzik i rozstępy na skórze.
Zespół Cushinga to efekt przewlekłego, podwyższonego poziomu glikokortykosteroidów w organizmie i przeważnie ma podłoże jatrogenne.
Objawy wskazujące tę chorobę mogą być też efektem otyłości. Podobieństwo objawów Z.Cushinga i zespołu metabolicznego wiąże się ze znacznymi trudnościami w diagnostyce klinicznej i laboratoryjnej. Zespół Cushinga leczony jest operacyjnie poprzez usunięcie przyczyny objawów. W związku z tym ważna jest prawidłowa diagnoza, która prawidłowo rozpozna te dwie dolegliwości.
Ryzyko zachorowania:
Nadczynność kory nadnerczy wskutek nadprodukcji ACTH występuje u 0,1 promila dorosłej populacji (1:10 000). Najczęstszą przyczyną jest jednak uboczne działanie długotrwałego leczenia sterydami
Rozpoznanie. Ustala się na podstawie izotopowych badań scyntygraficznych, komputerowych, a także ultrasonograficznych.
Leczenie:
Polega na zniszczeniu operacyjnym gruczolaka promieniami jonizującymi albo laserem.
Powrót do listy