Bielactwo choroba charakteryzująca się nabytą utratą melanocytów i skutkuje powstaniem obszarów odbarwień. Schorzenie stanowi około 3-4% wszystkich dermatoz. Najczęściej rozpoczyna się w dzieciństwie lub wczesnej młodości. Dotyczy od 0,5% do 4% populacji ogólnej.
Melanocyty to komórki nerwowe. Powstają w dwóch pierwszych miesiącach życia płodowego z melanoblastów, migrujących przez mezenchymę z grzebienia nerwowego i zewnętrznej warstwy kielicha ocznego, a następnie osiedlają miejsca docelowe, m.in. warstwę podstawną naskórka, błonę naczyniową oka, rdzeń i warstwę siatkowatą gruczołu nadnerczowego. Tutaj melanoblasty różnicują się w kierunku melanocytów. Te ostatnie produkują ziarnistości melanosomalne, w których tyrozyna jest przekształcana w polimery melaniny barwnika nadającego kolor skórze i działającego fotoprotekcyjnie.
Plamy bielacze początkowo nie są stanem zapalnym, jednak czasami w porze letniej pod wpływem promieni słonecznych pojawia się rumień w obrębie wykwitu. Wykwit na głowie powoduje pojawienie się odbarwionego pasma włosów.
Patogeneza bielactwa nie jest do końca jasna, sugeruje się wpływ czynników genetycznych, immunologicznych, zaburzeń biochemicznych, neuroendokrynnych, a także rolę infekcji wirusowych.
Leczenie bielactwa nabytego jest różnorodne i dobieranie indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od rodzaju zmian, ilości, wielkości (a także zasobności portfela):
- odpowiednie kremy kosmetyczne na przejaśnienia
- fototerapia (fotochemioterapia, PUVA)
- kortykosteroidy-stosowane miejscowo, na małe zmiany, nie zawsze są skuteczne
- odbarwienie skóry zdrowej-zarezerwowane dla osób, u których bielactwo zajmuje ponad 60% powierzchni skóry
- leczenie chirurgiczne-usunięcie zmian z zastosowaniem ewentualnych przeszczepów skóry
Powrót do listy