Choroba autoimmunologiczna ma miejsce kiedy uklad odpornosciowy ma szkodliwe dzialanie dla wlasnych komorek. Produkuje on przeciwciała, których zadaniem jest zniszczenie zdrowych komórek. Główną przyczyną mogą być czynniki genetyczne.
Autoimmunologiczne zapalenie wątroby (w skrócie: AZW) dotyczy miąższu wątroby, gdzie organizm atakuje własne komórki wątrobowe. W wątrobie powstają procesy martwicze oraz włóknienie. Skutkiem tego jest marskości wątroby: martwota i zwłóknienia. Istnieją przypadki rzutowego przebiegu, ale do remisji (ustąpienia objawów) można doprowadzić, wyłącznie stosując odpowiednie leki.
To dosyc rzadka dolegliwość (0,1-1,9 przypadków na 100 000 mieszkańców). Najczęściej przypadków zaobserwować można w wieku 40-60 lat a u kobiet nawet czterokrotnie częściej niż mężczyzn. Częstokroć towarzyszą jej choroby takie jak: autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Leśniowskiego-Crohna (zapalenie jelit), celiakia (kłopoty ze wchłanianiem w jelitach), niedokrwistość hemolityczna (związana z działaniem krwinek czerwonych), liszaj płaski, bielactwo, zapalenie płuc, zwłóknienie osierdzia.
Rozróżnia się trzy typy zapalenia wątroby:
- Typ I najczęściej występuje u osób dorosłych, ma łagodny przebieg i można skutecznie leczyć.
- Typ II najczęściej występuje u dzieci i młodych osób, o bardzo ciężkim przebiegu.
- Typ III wyszczególnia się ze wzgl. na rodzaj przeciwciał a przebiega podobnie do typu I.
Częstymi objawami są żółtaczka, ból w prawym boku, zaburzenia hormonalne, zmęczenie, ale często ta choroba przebiega bezobjawowo; w sytuacji podejrzenia zapalenia wątroby wykonuje się wywiad lekarski i badanie krwi (na zawartość przeciwciał w osoczu i dla określenia tzw. ALT i AST, parametrów biochemicznych, które pozwalają na ocenę kondycji całego organizmu). Dokonuje się także biopsji wątroby.
Leczenie immunosupresyjne – autoimmunologiczne zapalenie wątroby leczy się środkami, które hamują wytwarzanie przeciwciał.
Autoimmunologiczne zapalenie wątroby leczy się prednizolonem w dużych dawkach (hormonalnie), prednizonem, azotiopryną. U 10% pacjentów objawy nie ustępują po takim lecznieu, zachodzi więc potrzeba zastosowania cyklosporyny, endoksanu, kolchicyny, które są troche mniej skuteczne i mogą wywoływać skutki uboczne takie jak gorączka, zaburzenie rytmu serca, niedokrwistość, uszkodzenie szpiku kostnego. Jeśli działania niepożądane są bardziej szkodliwe, niż choroba wątroby, w wyrównanej marskości wątroby i postaci choroby wskazującej na przeszczep wątroby, nie stosuje się leczenia tymi lekami.
Zaczynając od dużych dawek w przypadku ustępowania objawów choroby, stopniowo zmniejsza się dawki aż do minimalnej skutecznej dawki stosowanego leku.
Lecznie mże trwać nawet do 2 lat (i profilaktycznie do końca życia), ale u większości chorych dochodzi do remisji. Przeważnie jednak zachodzi tendencja do nawrotów choroby, zwykle po kilku lub kilkunastu miesiącach.
Ponieważ przyczyny tego schorzenia nie są do końca poznane, trudno stwierdzić, jakie działania profilaktyczne trzeba podjąć, w celu uniknięcia zapalenia wątroby, ponieważ jednak zakłada się jako winowajcę podłoże genetyczne tej choroby, uwagę na to zwracają problemy z wątrobą znane od strony rodziców. Trzeba też odpowiednio zdiagnozować znane objawy choroby takie jak bóle, żółtaczka, zmęczenie w dorosłym, zaburzenia hormonalne w młodym wieku.
Powrót do listy