Wady serca wrodzone są klasyfikowane i dzielone w rozmaity sposób. Przeważnie rozróżnia się je na podstawie obecności lub braku charakterystycznych objawów klinicznych (wady wczesnosinicze, późnosinicze i bezsinicze), (wady ze zmniejszonym, zwiększonym i prawidłowym przepływem płucnym), a także na opisie zmian anatomicznych, łączonych w zespoły (zwykle dotyczących zaburzeń określonego etapu rozwoju płodowego serca).
Większość przypadków wad serca powstaje przez wiele różnych czynników, dlatego też nie znamy konkretnej przyczyny. Po urodzeniu się dziecka z wrodzoną wadą serca prawdopodobieństwo, że kolejne dziecko będzie miało wadę serca wynosi około 2-5%. W przypadku gdy dwoje dzieci ma wadę serca, to ryzyko rośnie do około 10% dla kolejnych ciąż.
Kluczowe jest wykrycie wady serca jeszcze przed narodzeniem, ponieważ dzięki temu możliwe jest optymalne przygotowanie porodu: w szpitalu który ma możliwość diagnostyki oraz leczenia będzie można wybrać sposób porodu. Jak dotąd większość wad serca i układu krążenia nie jest rozpoznawana przed urodzeniem, czego przyczyną jest wiele czynników takich jak: powstanie wady po urodzeniu (np. przetrwały przewód tętniczy), utrudnione uwidocznienie defekt (np. ubytek części błoniastej przegrody międzykomorowej), lub niedostatecznym doświadczeniem, lub uwagą lekarza badającego. Nawet najlepsze ośrodki na świecie nie są w stanie wykryć wszystkich przypadków wad, ale prawdopodobieństwo przeoczenia poważnej wady serca w trakcie badania przez doświadczonego lekarza w optymalnym okresie ciąży (ok. 22 tygodnia) nie jest duże.
Powrót do listy