Przyczyną zapalenia tarczycy mogą być zarówno czynniki infekcyjne, immunologiczne, jak i fizyczne. Rozróżnia się ropne i nieropne zapalenie tarczycy. Przy różnicowaniu typów zapalenia tarczycy należy uwzględnić okoliczności pojawienia się choroby i czas jej trwania, wyróżnia się zatem ropne ostre lub podostre zapalenie.
Ostre ropne zapalenie tarczycy
Za powstanie zapalenia przeważnie odpowiedzialne są bakterie (gronkowce, pneumokoki, paciorkowce). Choroba rozprzestrzenia się najczęściej drogą krwionośną, powodując stan zapalny w górnych drogach oddechowych i jamie ustnej. W przypadku zapaleń nawracających odpowiedzialne mogą być bakterie beztlenowe.
Pozostałe rodzaje ostrego zapalenia tarczycy to:
- zapalenie po leczeniu
- zapalenie palpacyjne powstałe w wyniku zbyt brutalnego badania tarczycy
- zapalenie polekowe
Ostre zapalenia tarczycy występują niezwykle rzadko zarówno u dzieci, jak i u dorosłych, co tłumaczy się dużą opornością gruczołu tarczowego na czynniki szkodliwe. Szczególne zagrożenie stanowi to dla osób z wcześniej stwierdzoną chorobą tarczycy (np. wole guzowate).
Badania obrazowe w tym wypadku to USG oraz scyntygrafia. Badania laboratoryjne wykazują podwyższony OB oraz prawidłowy profil hormonalny funkcji tarczycy. Wykonuje się również biopsję aspiracyjną w celu pobrania materiału do badania cytologicznego oraz bakteriologicznego.
W przypadku tego schorzenia stosuje się przeważnie leczenie antybiotykami. Prowadzi się je w warunkach szpitalnych. Dożylnie podaje się preparaty o szerokim spektrum działania, obejmującym różne szczepy bakteryjne. Najczęściej stosuje się w tym celu gentamycynę, cefalosporyny III generacji z półsyntetyczną penicyliną. Gdy w trakcie tej choroby dojdzie do rozwoju ropnia, to konieczna jest interwencja chirurgiczna z drenażem ropnia lub wycięciem znacznych obszarów tkanki tarczycowej.
Rokowanie w ostrych zapaleniach tarczycy jest z reguły pomyślne, pod warunkiem właściwego rozpoznania i zastosowania antybiotyków.
Podostre i przewlekłe ropne zapalenie tarczycy
Do takiego zapalenia dochodzi bardzo rzadko. Stanowi ono grupę chorób o etiologii gruźliczej, grzybiczej lub kiłowej. Dotyka najczęściej chorych o znacznie upośledzonej odporności, np. chorzy na AIDS. Choroba przebiega często bezobjawowo.
W trakcie leczenia podostrego zapalenia zmniejsza się ilość procesów zapalnych w gardle, jamie ustnej, zatokach bocznych nosa. Stosowane są glikokortykosteroidy, zwiększając systematycznie ich dawkę.
Głównym badaniem jest biopsja aspiracyjna z pobraniem materiału do badania histopatologicznego oraz posiewem pobranego materiału w celu identyfikacji czynnika zakaźnego.
Powrót do listy