Stan, w którego trakcie pojawia się mniejsze uczucie sensu życia nazywany jest nerwicą neogenną. To pojęcie zostało wprowadzone przez austriackiego psychiatrę i psychoterapeutę, więźnia obozów koncentracyjnych oraz twórcę humanizmu psychologicznego, Viktora Emila Frankla.
Odczuwanie braku sensu, które jest obecne przy nerwicy neogennej jest podłożem poważnych zaburzeń psychicznych, takich jak, chociażby depresja czy lęk dezintegracyjny (pojawiający się w czasie zmian w bodźcach napływających z otoczenia).Zazwyczaj takie poczucie bezsensu jest obecne krótkotrwale. To znaczy, że ma charakter sytuacyjny i jest związany z konkretnymi wydarzeniami bądź przeżyciami. Jeśli proces obniżonego sensu życia utrzymuje się dłużej, możemy mówić o przemianie krótkotrwałego przygnębienia w czynnik patogenny będący podstawą nerwicy neogennej.
Schorzenie to umacniane jest przez kryzys egzystencjalny oraz tendencję do izolowania się od rzeczywistości. Osoby, które cierpią na tę chorobę, w wielu przypadkach mylnie postrzegają swoje otoczenie. Zniekształcają zewnętrzny świat tak, że wszystko wokół wydaje się pesymistyczne i bezsensowne.
Nieleczona nerwica neogenna z czasem może prowadzić do poważnych i groźnych zaburzeń na tle psychicznym. Nierzadko izoluje chorego od społeczeństwa, a w niektórych przypadkach prowadzi do myśli samobójczych.
Powrót do listy