Nadżerka (łac. erosio) - ubytek naskórka lub nabłonka błony śluzowej, spowodowany najczęściej urazem mechanicznym, kontaktem ze środkami chemicznymi, bądź procesem chorobowym (np. drożdżyca, rak szyjki macicy). Często jest zejściem innego wykwitu, np. pęcherzyka, pęcherza lub krosty.
Szyjka macicy (łac. Cervix uteri) - zgrubiała, dolna część mięśniówki macicy. Łączy pochwę z jamą macicy. Dzięki licznym zmarszczeniom sprzyja wydostawaniu się płodu na zewnątrz. Szyjka macicy jest kanałem dla plemników, które je wiedzie z pochwy do macicy.
Nadżerka jest najczęściej spotykaną zmianą chorobową części pochwowej szyjki macicy. Szacuje się, iż nadżerkę szyjki macicy spotyka się u co czwartej kobiety. Nie jest to schorzenie, które w bezpośredni sposób zagraża życiu kobiety, jednakże jak każda choroba nie może być zlekceważona. Zaniedbana i nieleczona nadżerka może bowiem doprowadzić do rozwinięcia się o wiele poważniejszych stanów chorobowych jak np. choroba nowotworowa.
Nadżerka najczęściej nie powoduje żadnych dolegliwości i objawów. Zdarza się, że objawy występujące u kobiety są tak znikome, że trudne są przez nią do uchwycenia. Dotyczy to przede wszystkim nadżerek niewielkich rozmiarów. Kobiety najczęściej zgłaszają się do lekarza z powodu nieznacznych upławów, które z reguły nie są kojarzone z występowaniem u nich nadżerki. W zależności od wielkości zmiany upławy mogą być mniej lub bardziej nasilone. Nadżerka wytwarza bardzo dużą ilość śluzu. W połączeniu ze stanem zapalnym tworzą się więc obfite upławy, najczęściej o barwie żółtawej bądź zielonkawej. Mają one zazwyczaj bardzo nieprzyjemny zapach i mogą powodować różnego rodzaju podrażnienia sromu, przez co kobieta może odczuwać pieczenie i swędzenie tej okolicy. W przypadku bardziej zaawansowanej nadżerki niepokojącymi objawami mogą być krwawienia kontaktowe, bóle podczas stosunku, bóle dołem brzucha czy też plamienia międzymiesiączkowe.
Niektórzy ginekolodzy są zdania, że małe nadżerki wykrywane u młodych kobiet, które dotychczas nie rodziły, nie wymagają leczenia, lecz tylko obserwacji. Niekiedy wystarczy jedynie wyeliminować czynnik powodujący stan chorobowy (np. globulki i pianki antykoncepcyjne, tampony, krążki lub kapturki pochwowe), a środowisko szyjki macicy samodzielnie może powrócić do równowagi.
Z samoistnym wyleczeniem erytroplakii spotykamy się również u młodych kobiet, u których powstanie tego rodzaju zmian ma najprawdopodobniej podłoże hormonalne. W ciągu roku aż 60% wykrytych przypadków znika samoistnie.
Wybór najlepszej opcji terapeutycznej zależy od wyniku badania cytologicznego, kolposkopowego lub histopatologicznego. Znaczenie ma również rozległość zmiany, jej etiopatogeneza, wiek pacjentki i wywiad położniczy. U nieródek preferuje się metody wyczekujące (obserwacja i kontrolne rozmazy cytologiczne), zachowawcze (koagulacja chemiczna, lokalna estrogenoterapia, gałki p/zapalne) lub zabiegowe (niedestrukcyjne), do których zalicza się krioterapię lub waporyzację energią lasera.
Powrót do listy