Nadczynność przytarczyc polega na nadmiernym wydzielaniu parathormonu. Parathormon to hormonem, który odpowiada za regulowanie poziomu wapnia i fosforanów. Nadczynność przytarczyc można podzielić na 2 główne grupy: pierwotną i wtórną.
Pierwotna nadczynność przytarczyc powoduje nadmiar parahormonu, w którego efekcie dochodzi do wzmożonego rozkładania kości i uwalnianiu z nich wapnia. Do tego dochodzi większe wchłanianie tego pierwiastka z przewodu pokarmowego oraz zwiększone wydalanie fosforanów przez nerki. Choroba częściej występuje u kobiet niż mężczyzn. Najwięcej zachorowań odnotowuje się po 50 roku życia.
Przyczyny powstawania:
- pojedynczy gruczolak przytarczyc
- rak przytarczyc
- przerost
- leczenie solami litu
- naświetlania szyi promieniami rentgenowskimi.
Objawy:
- nudności i wymioty
- ciągłe zaparcia
- świąd skóry
- zaburzenia koncentracji
- gorsza wydolność fizyczna
- bóle głowy
Pierwotna nadczynność bardzo często objawia się innymi chorobami takimi jak: kamica moczowa, choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy, ostre zapalenie trzustki ze skłonnością do nawrotów, bóle kostne i złamania, wielomocz.
W przypadku gdy stężenie wapnia we krwi będzie bardzo wysokie aż do poziomu hiperkalcemicznego, to taki stan może zagrażać życiu.
W zaawansowanym stadium choroby stwierdza się zanik kości, niszczenie kości (w szczególności rąk) oraz torbiele kostne.
Wtórna nadczynność przytarczyc rozwija się jako obrona organizmu przed znacznym obniżaniem się poziomu wapnia we krwi. Taki rodzaj zaburzenia można najczęściej zaobserwować u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek. Niewydolne nerki nie przekształcają wystarczającej ilości witaminy D.
W leczeniu najważniejsze jest zwalczenie choroby podstawowej oraz podawanie witaminy D3 i wapnia w celu doprowadzenia do normalizacji gospodarki wapniowej i cofnięcia się wtórnej nadczynności przytarczyc.
Powrót do listy