Czynnikiem wywołującym chorobę Parkinsona jest obumieranie komórek nerwowych, które znajdują się w istocie czarnej (substantia nigra) i tworzą dopaminę. Skutkiem tego jest uszkodzenie lub nawet całkowite przerwanie systemu wewnątrzmózgowych połączeń komunikacyjnych.
Dopamina to chemiczny neuroprzekaźnik, który pełni funkcję koordynacji pracy mięśni i możliwość ruchu. Z faktu, że mózg ma spore właściwości kompensacyjne, objawy Parkinsona pojawiają się, dopiero gdy obumrze około 80 proc. komórek wytwarzających dopaminę.
Początek tego schorzenia pojawia się przeważnie około 5 lub 6 dekady życia. Rozwój choroby postępuje stale, ale raczej powoli, w ciągu kilku, a nawet kilkudziesięciu lat. U chorych zaobserwować można coraz mniejszą sprawność fizyczną. Czasami nawet nie mogą samodzielnie zmienić pozycji w łóżku. Umierają z powodu powikłań wywołanych niesprawnością i unieruchomieniem, takich jak zapalenia płuc i zator tętnicy płucnej. Szybkość postępu choroby w indywidualnych przypadkach jest bardzo różna i niemożliwa do przewidzenia przynajmniej na początku choroby. Chorzy z objawem drżenia wykazują lepsze rokowania niż osoby spowolnione.
Większości chorym zaleca się przyjmowanie leków. Nie we wszystkich przypadkach jednak jest to takie oczywiste. Niektórzy pacjenci w początkowym okresie choroby nie wymagają stosowania leczenia farmakologicznego. Można powołać się na przykład osoby w starszym wieku, bezrobotnej, z typowym niedużym drżeniem parkinsonowskim, która poza tym, że jest widocznym objawem neurologicznym, nie powoduje istotnego upośledzenia sprawności przy codziennych zajęciach. Innym przykładem jest człowiek, który zachorował w młodszym wieku, u którego przez pewien czas skutki objawów parkinsonowskich mogą być ograniczone zwiększoną aktywnością, gimnastyką, leczeniem sanatoryjnym. Kluczowy w metodzie leczenia jest stopień upośledzenia funkcjonowania konkretnego człowieka.
Dziedziczność - według niektórych naukowców również może mieć wpływ na rozwój choroby. Posiadanie w rodzinie jednego lub więcej bliskich krewnych cierpiących na Parkinsona może zwiększyć ryzyko zachorowania, jednak mimo wszystko prawdopodobieństwo to będzie niższe, niż 5 proc.
Powrót do listy