Choroba Leśniowskiego i Crohna jest ciężka do zdiagnozowania. Wywołują ją czynniki genetyczne, zakaźne oraz immunologincze.
Objawy:
Najbardziej charakterystyczne objawy to: biegunki, pobolewania w jamie brzusznej, niedokrwistość, zwyżki temperatury, którym towarzyszy przyspieszony OB i zmienna, umiarkowana leukocytoza. Pojawiają się także zaburzenia resorpcji, szczególnie kwasów żółciowych (niskie stężenie cholesterolu we krwi), witaminy B i kwasu foliowego. Palpacyjnie wyczuć można w połowie przypadków oporność w okolicy caecum, niekiedy znajduje się przetoki zewnętrzne. Radiologicznie typowe są zmiany końcowego odcinka jelita biodrowego (zwężenie, sztywność) oraz przetoki wewnętrzne.
W drugiej fazie objawy stają się silniejsze. Wystąpić może także zapalenie języka i obrzęki kończyn. Zmiany zapalne umiejscawiają się najczęściej w jelicie biodrowym, ale mogą się również rozprzestrzeniać na jelito grube.
Chorobę Leśniowskiego-Crohna cechują charakterystyczne okresy remisji i zaostrzeń. Mogą jej towarzyszyć objawy zespołu złego wchłaniania oraz ogólne niedożywienie. Uporczywa biegunka powoduje utratę białka, witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, żelaza, magnezu, potasu i wapnia. Może prowadzić to do niedokrwistości, niedoborów białka, zaburzeń krzepliwości.
Ryzyko zachorowania
Choroba rozpoczyna się zwykle u młodych osób dorosłych i występuje z jednakową częstością u kobiet i u mężczyzn. Jest chorobą stosunkowo rzadko występującą w Polsce, spotykaną zwykle u ludzi w młodym wieku.
Powrót do listy