Choroba de Quervaine'a to ostre zapalenie tarczycy. Nazywane jest także ziarninowym lub olbrzymiokomórkowym zapaleniem tarczycy. Jest to powszechna przyczyna ostrego bólu tarczycy.
Chorobę tą częściej dotyczy mężczyzn oraz osoby z defektem immunologinczym. Największa zachorowalność przypada na wiek pomiędzy 30, a 40 rokiem życia. Wyjątkowo rzadko występuje u małych dzieci i osób w podeszłym wieku.
Głównym powodem jej powstawania jest zakażenie wirusowe np. wirusem świnki, odry, adenowirusem, wirusem grypy oraz wirusem ECHO. Duże znacznie ma także czynniki autooimmunologiczny, u 10 - 20% chorych stwierdza się przejściowe występowanie przeciwciał przeciwtarczycowych. Czynnik ten nie jest najważniejszy w przebiegu tej choroby, ale ma charakter wtórny i przemijający.
Najważniejsze objawy to bóle szyi w okolicy tarczycy mogące promieniować nawet do żuchwy, uszu, potylicy, klatki piersiowej, które nasilają się przy ruchach szyi. O zapaleniu podostrym należy myśleć zawsze, gdy nadczynności tarczycy towarzyszą bóle w okolicy szyi, a w badaniach laboratoryjnych stwierdza się znacznie przyspieszony OB.
Poprawna diagnoza poparta jest biopsją aspiracyjną z badaniem histopatologicznym. W badaniach obrazowych zaobserwować można powiększenie gruczołu tarczowego ze zmniejszoną echogenicznością w miejscu zapalenia. Bada się również poziom hormonów.
Leczenie jest zależne od nasilenia dolegliwości. W ciężkich przypadkach stosuje się steroidy, które działają prawie natychmiastowo, gdyż dolegliwości ustępują po 3 dniach. Ważne jest, by leczyć nimi przez około 4 tygodnie, aby uniknąć nawrotu choroby.
W lekkich przypadkach stosuje się paracetamol lub leki niesteroidowe przeciwzapalne w celu zwalczania gorączki i bólu. Wykonuje się też okłady na szyję z 2-procentowego spirytusu salicylowego. U chorych na niedoczynność tarczycy lekiem z wyboru jest tyroksyna.
Możliwe powikłania:
- Ucisk powiększonej zapalnie tarczycy na sąsiednie narządy: tchawicę, naczynia krwionośne
- Niedoczynność tarczycy
- Ropień tarczycy
Choroba de Quervaine'a zazwyczaj ustępuje samoistnie, rokowanie jest przeważnie dobre. Wymaga jednak leczenia, które trwa w zależności od objawów od 6 tygodni do nawet pół roku. Większość chorych zostaje całkowicie wyleczonych, nawroty choroby występują rzadko.
W niektórych przypadkach rozwija się wtórna niedoczynność tarczycy, jednak u większości chorych następuje całkowite wyleczenie.
Powrót do listy