Miedź można spotkać w organizmie w bardzo małych ilościach, we wszystkich rodzajach tkanek. Najwięcej jest jej w sercu, wątrobie, nerkach i mózgu. Mniejsze ilości występują w gruczołach, kościach i mięśniach.
Organizm musi mieć zachowaną równowagę pomiędzy zawartością miedzi i cynku. Jej brak powoduje zaburzenia tarczycy.
Miedź wchodzi w skład co najmniej 15 białek ludzkiego organizmu. Wchłania się w jelicie cienkim, a następnie transportowana jest przez albuminy do komórek wątroby. Z organizmu wydalana jest z żółcią przez przewód pokarmowy.
Występuje jako pierwiastek wiążący w elastynie i kolagenie oraz jako katalizator reakcji białek.
Znaczenie miedzi w organizmie:
Miedź jest regulatorem wielu enzymów które uczestniczą w oddychaniu komórkowym, tworzeniu naczyń krwionośnych czy usprawnianiu układu immunologicznego.
Jest to pierwiastek niezbędny do prawidłowego wzrostu, rozwoju oraz funkcjonowania organizmu. Jest potrzebna do wytwarzania komórek czerwonych (erytrocytów), wraz z ich białkiem - hemoglobiną.
Białe komórki tracą możliwość działania przeciwzapalnego jeżeli ilość miedzi jest zbyt mała. Odgrywa ona też istotną rolę w produkcji melaniny, czyli pigmentu decydującego o kolorze skóry i włosów.
Dzięki niej odporność organizmu jest większa i może on lepiej się bronić przed wolnymi rodnikami. Od jej ilości w naszym organizmie zależy praca mózgu - zdolność myślenia, zapamiętywania.
W układzie nerwowym uczestniczy w tworzeniu osłonki mielinowej, która ochrania włókna nerwowe oraz uczestniczy w przesyłaniu impulsów nerwowych.
Miedź to istotny składnik w procesie powstawania kolagenu, ważnego białka wchodzącego w skład kości, skóry i tkanki łącznej. Może też hamować zanik tkanki kostnej prowadzący do osteoporozy.
Jest istotna w procesie wchłaniania żelaza i uczestniczy z nim w transportowaniu tlenu do każdej komórki.
Potrzebna jest również w metabolizmie esencjalnych kwasów tłuszczowych oraz w wielu reakcjach enzymatycznych.
Zapotrzebowanie:
W zależności od wieku, różnić się może ilość wymaganej miedzi w organizmie. W grupie wiekowej 1-3 lata wynosi 1,0 mg, a 4-9 lat - 1,5 mg. Młodzież w wieku 10-18 lat powinna wraz z dietą dostarczać 2,0 mg, a osoby powyżej 19 roku życia około 3,0 mg miedzi.
Miedź w diecie:
Produkty bogate w miedź to między innymi wątróbka, produkty pełnoziarniste żytnie i pszenne (pieczywo, płatki śniadaniowe, makarony), i niektóre ryby.
Dostarczają jej też skorupiaki (ostrygi, homary, kraby) oraz orzechy włoskie i laskowe, grzyby, ser żółty i czekolada gorzka.
Zielone warzywa strączkowe, zawierają znaczną ilość miedzi, jak również: karczochy, rzodkiew, czosnek, ziemniaki i pomidory.
Owoce, w których skład wchodzi odżywcza miedź to awokado, banany i suszone śliwki.
Natomiast bardzo mało tego pierwiastka zawiera mleko, mało przetworzone produkty mleczne, margaryna i miód.
Korzystne efekty przynosi stosowanie preparatów wielowitaminowych z tym pierwiastkiem. Dostępne są w aptekach w postaci tabletek lub kapsułek.
Niedobór miedzi:
Często przyczyną jest wrodzony niedobór ceruloplazminy - białka wiążącego miedź. Powodują go również zaburzenia wchłaniania - zespoły złego wchłaniania, żywienie pozajelitowe czy zespół nerczycowy.
Wiązanie miedzi w czasie leczenia penicylaminą lub podawania dużej ilości alkaliów wpływa na obniżenie jej poziomu we krwi. Najczęstszym powodem jednak jest dieta uboga w ten pierwiastek.
Powrót do listy